0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О ‘tkir Hoshimov
Motor kuchanib o‘kirdi. Mashina shiddat bilan yelib ketdi. 
Yo‘l chetidagi baqateraklar g‘oyib bo‘ldi. Na daraxt bor, na 
imorat. Hamma yoq paxtazor. Ufqqa, ko‘z ilg‘aguncha... to‘q 
yashil, qo‘ng‘irtob dalalar. Dilni g‘ash qiluvchi manzara...
Koryagin bo‘g‘riqib, mashina oynasini tushirgan edi, yu- 
ziga chang urildi. Battar xunob bo‘ldi. „Qanaqa Xudo qar- 
g‘agan joy bu! Sentabr o‘rtalab qoldi-ku, haliyam issiqqa 
chidab bo‘lmaydi...“
Oradan hech fursat o‘tmay, dimog‘iga allaqanday bo‘- 
g‘uvchi hid urildi. Xizmatchilik! Yurist aralashmaydigan 
soha yo‘q. Keyingi yillarda ekologiyaga oid ishlami ko‘rish- 
ga ham to‘g‘ri kelgan - Dnepropetrovsk, Zaporojye... Ammo 
bunaqangi badbo‘y hiddan bahramand bo‘lish „nasib etma- 
gan“ edi... Atrofga alangladi. Nima balo, shu gadoytopmas 
joyda ham ximzavodmi? Yo‘q, ko‘z ilg‘aguncha ufqda na bi- 
ron zavod binosi, na tutun buruqsatgan quvur ko‘rinadi.
- Nima bu, Berdiyev? - dedi oynani shosha-pisha ko‘- 
tarib.
- Defoliant... - Berdiyev yo‘ldan ko‘z uzmay borarkan, 
tushuntirdi. - Butifos sepmasa, g‘o‘zaning bargi to‘kilmaydi.
Koryagin horg‘inlik bilan ko‘zlarini yumdi. Daf’atan 
sog‘inch bir tuyg‘uni his etdi. Moskva atrofi... Sokin kuz... 
Tiniq osmon... Kristalldek beg‘ubor havo... Hozir eng yaxshi 
fasl. Pushkin aytganidek, „ma’yus va go‘zal...“. „Babe leto“ 
degan gap bor. Har yili sentabrda er-xotin ta’til olib, Pod- 
moskovyega - qaynanasinikiga borishardi. 0 ‘rmon. Oltin- 
dek sarg‘aygan emanlar... Shamol epkinida zirillab turgan oq 
qayinlar... yam-yashil archazor... Kuzgi qo‘ziqorinlar...
Qaynanasi - Nadejda Vasilyevna ulami jon-dili bilan 
kutib oladi. Moskvadagi oliy toifali restoran oshpazi ham 
borshch bilan chuchvara pishirishda Nadejda Vasilyevnaning 
oldidan o‘taversin! Hayron qolasan: ,,Go‘zallik saloni“ning 
bosh kosmetologi qayoqda-yu qozon-tovoq qayoqda! Olgani 
aytmaysizmi, xotinini! Erta-indin doktorlik dissertatsiyasini

---