Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

бўрта бошлаган кўкрак тугмачалари бор эди. Бир
сўз билан айтганда, бу қиз ҳали бола эди. Бола
бўлганда қандоқ!
Гренуйнинг пешонасини тер босди. У билар-
дики, болалардан алоҳида қучли ҳид келмасди -
гўё ҳали яшил, очилмаган ғунча каби. Лекин бу
гул, девор ортидаги ҳали деярли ёпиқ ғунча, ҳали
Гренуйдан бошқа биров сезмаган ғунча, ўзининг
дастлабки муаттар гулбаргларини чиқараётган
ғунча, аллақачон шундай мафтункор ҳид тара-
тардики, сочлари тикка бўлиб кетди. Агар у бор
ҳашамати билан юз кўрсатса, дунё ҳали ҳеч қа-
чон билмаган ҳидни таратади. У ҳатто ҳозир ҳам
яхши ҳид таратади, ўйлади Гренуй, Марэ кўчаси-
даги ўш а қиздан кўра, у қадар кучлимас, у қадар
ҳаш аматлимас, лекин нафисроқ, кўпқирралироқ
ва бир вақтнинг ўзида табиий. Икки-уч йилдан
кейин бу ҳид етилади ва шундай кучга эга бўла-
дики, бирор бир одам - эркак ҳам, аёл ҳам - унга
бўйсунмай иложи қолмайди. Одамлар таслим
бўладилар бу қизнинг сеҳри қаршисида, ва улар
нимага эканлигини билмайдилар. Улар шунчалар
аҳмоқки, ўз бурунларидан фақат акса уришда
фойдаланадилар ва, барча-барча нарсани кўзла-
ри билан англайман деб ўйлайдилар, улар гўзал-
ликка, бу қизнинг нафосат ва мафтункорлигига

---

«Ифор»
207
асир бўлдим деб айтадилар. Ўз чекланганликлари
билан улар унинг эътиборга лойик, бўлмаган то-
монларини мақтайдилар - келишган қоматини,
ой юзини. Унинг кўзлари зумрад, тишлари дур,
териси фил суягидек силлик, деб, бор аҳмоқона
таърифларнинг барчасини айтадилар. Уни Ёсу-
ман Қироличаси деб атайдилар ва тўнка рассом