Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

ўзига, атирига ҳам.
Сал олдин шишачани ушлаб турган қўлидан бир
оз атир ҳиди келарди, ва уни бурнига яқинлашти-
риб ҳидлаганда, уни қайғу босди ва бир неча лаҳ-
за тўхтаб қолди, бир жойда турар ва ҳидларди. Бу
атир аслида қандай яхшилигини ҳеч ким билмай-
ди, ўйларди у. Барча фақат унинг таъсирига бўй-
сунади, холос, ҳатто бу атир, жодугарлик сеҳри-
га эга эканини билмайдилар. Унинг ҳақиқий гў-
заллигини қадрлай оладиган ёлғиз одам - бу мен,
чунки мен ўзим уни яратдим. Шу билан бирга мен
- улар сеҳрлай олмайдиган ягона одамман. Мен -
ягона, менинг олдимда улар қучсиз.
Ва яна бир сафар (бунда у аллақачон Бургунди-
яда эди) ўйлади: малласоч қиз ўйнаётган боғнинг
тош девори ортида турганимда ва унинг ҳиди

---

«Ифор>
299
келганида... эҳтимол, ҳатто ифорининг ваъдаси,
ахир унинг кейинги ифори ҳали йўк, эди - ҳис
ҳилганим, майдонда одамларни атиримга ғарҳ
ҳилганимда улар ҳис этганига ўхш ар?.. Лекин
шу ондаёқ бу фикрдан воз кечди. Йўқ, бу ерда
аҳмоқоналик бор. Ахир мен-ку, қизни эмас, ифо-
рига эга бўлишни хоҳлаётганимни билардим. Бу
одамлар эса мени уларни жалб қилди деб ўйлай-
дилар, аслида нима жалб қилгани улар учун сир
бўлиб қолди.
Кейин у бошқа ҳеч нарса ҳақида ўйламади,
чунки умуман фикрларга берилишни ёқтирмас-
ди; тез орада у Орлеанга етди.
У Луара орқали Сюллига йўлини бурди. Бир
кундан кейин унинг бурни Париж ҳидини туйди.
1767 йилнинг 25 июнида у ш аҳарга эрта тонгда,
соат олтида Сен-Ж ак қўчасини кесиб ўтиб кириб
келди.
Кун қизиб кетди, ўш а йили бунақа иссиқ ҳали