Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

ча, патми, қанотми, унинг сеҳрли олови учқуни-
данми узиб олишни истарди. Улар унинг кийим-
лари, сочлари, танасидан терисини узиб олди-
лар, юлдилар, йиртдилар, унинг устига шоқолдек
ташланиб тирноқлари ва тишларини танасига
ботирдилар.
Лекин ахир инсон танаси мустаҳкамлиги билан
фарқ қилади, уни осонгина парчалаб бўлмайди;
жиноятчини қўл, оёқ, бошини узганларида ҳам
ҳатто отлар уни бор кучи билан тортишига тўғри
келади. Ва мана, мушакларни бурдалаб пичоқлар
ярқиради, болталар ҳам, қиличлар ҳам ҳуштак
чалиб суякларни ғижирлатиб майдалаб бўғин-
ларга тушди. Қисқа вақт ичида фаришта ўттиз
қисмга бўлинган эди ва бу ёввойи тўданинг ҳар
бир аъзоси ўзига улуш олганди, бир чеккага қо-
чиб бориб, ш оша-пиш а очофатлик билан уни еб

---

302
Патрик Зюскинд
битирди. Ярим соатдан кейин Ж ан-Батист Гре-
нуйнинг охирги суягигача ер юзидан йўк, бўлди.
Бу одамхўрлар еб бўлгач, яна гулхан атрофи-
да тўпланишди, улардан ҳеч бири бирор сўз айт-
мади. Кимнингдир егани оғзига қайтиб, кимдир
суяк туфлади, тилини тақиллатди, оёғи билан ҳа-
воранг куртка парчасини оловга ташлади. Улар-
нинг ҳаммасига бир оз нокулай бўлди ва бир-бир-
ларига қарашни истамадилар. Уларнинг ҳар
бири, аёлми, эркакми, аллаҳачон қотиллик ёки
бошқа қандайдир қинғир жиноятни қилиб бўл-
ганди. Лекин одам ейиш-чи? Бундай даҳшатли
ишни улар ҳеч қачон, ҳеч нарса учун қилмасдим,
деб ўйлардилар. Барибир ҳам бу нарсани қандай
енгил бажарганларига ҳайратланардилар, яна
шунга ҳайрон эдиларки, қанча ноқулай бўлса-да,