Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

келиб турарди. Антуан Риши унинг тўшаги ёни-
да ўриндикда ўтирар ва ухламасди. У Гренуйнинг
кўлини кўллари билан ушлаб иситарди.
Кўзларини очишдан олдин Гренуй теварак-
атрофни текширди. Ичида сокинлик эди. Ортиқ
ҳеч нарса қийнамас ва бўғмасди. Унинг қалбида
онгини муз каби тиниқ қилиш, уни ўзидан ташқа-
рига (у ерда ўз атирларининг ҳидини тингларди)
йўналтириш учун одатдаги совзгқ тун қайта ҳукм
сурарди. Атир ўзгарганди. Унинг шавқи бир оз
пасайган, шу туфайли ифорнинг юраги - Лаура
Ришининг ҳиди - янада улуғворроқ нур сочарди
- майин, қоронғи, милтиллаган олов каби. У ўзига
ишонч ҳосил қилди. У яна бир неча соат дахлсиз
бўлишини билди ва кўзларини очди.
Риши ундан кўз узмасди. Унинг нигоҳида чек-
сиз саховат, майинлик, таъсирланиш бор эди ва
тўласича аҳмоқона ошиқ нигоҳи эди.
У кулди, Гренуйнинг кўлини қаттиқроқ қисди
ва деди: «Энди ҳаммаси яхши бўлади. Бошқарма
ҳукмни бекор қилди. Барча гувоҳлар кўрсатмала-
рини рад этди. Сен озодсан. Сен нима хоҳласанг
қилишинг мумкин. Лекин мен уйимда қолишинг-
ни истайман. Мен қизимни йўқотдим, мен сени
ўғил қилиб олишни истайман. Сен унга шундай
ўхш айсанки... у қандай гўзал бўлса, сен ҳам шун-
дай гўзалсан, сочларинг, лабларинг, қўлларинг...
Мен ҳамма вақт кўлларингни ушлаб турдим, кў-
линг ҳам уники қандай бўлса, худди шундай. Кўз-
ларингга қараганимда эса, менга қизим қараб
турганга ўхш айди. Сен унинг акасисан ва мен
ўғлим, менинг кувончим, менинг фахрим, менинг
меросҳўрим бўлишингни истайман. Ота-онанг
тирикми?»

---

292