Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

«Ифор>
177
барқут нимча, қора чарм тўғноғичли қизил туф-
ли олди. Маркиз ўз қўли билан оқ талқон билан
Гренуйнинг чандиқли юзига упа сурди, лаб ва
ёноқларига бўёқ сурди ва қошларига куйдирил-
ган арғувон қўмиридан қилинган юмшоқ қалам
ёрдамида ҳақиқатданам чиройли шакл чизди.
Кейин унга ўз шахсий оддийроқ бинафша ҳидли
атиридан сепди, бир неча қадам ортга чекинди,
ўз ҳаяжонини ифода этмоқ учун анча вақт сўз то-
полмай турди.
- Ж аноб, - бошлади у ва ниҳоят, - мен ўз-
ўзимдан завқдаман. Мен ўз даҳолигимдан қойил
қолдим. Кўринадики, мен ҳеч қачон ўз суюқлик
назариямнинг тўғрилигига ҳеч қанақасига шубҳа
қилмаганман, лекин амалий муолажада шу қа-
дар ёрқин исботини топган ҳолати мени ҳаяжон-
га соляпти. Сиз махлуқ эдингиз, мен сизни одам
қилдим. Бу, албатта, олимақом иш! Ҳаяжонлани-
шимга ижозат беринг! - Ҳов анави ойнага боринг
ва ўзингизга бир боқинг! Сиз ҳаётингизда бирин-
чи марта одам эканлигингизни англайсиз: алоҳи-
да, фавқулод да ёки қандайдир намоянда бўлмаса
ҳам, бироқ тўлақонли рисоладаги одам. Ойнага
яқин борсангиз-чи, жаноб! Ўзингизга боқинг ва
мен сиз билан содир этган мўъжизадан ҳайратла-
нинг!
Умрида биринчи марта Гренуйга «жаноб» деб
мурожаат қилдилар. У ойнага яқинлашди ва ти-
килиб қолди. Шу пайтгача ҳеч қачон ойнага боқ-
маганди. У бежирим ҳаворанг кийимдаги, оқ
кўйлак ва ипак пайпоқлардаги жанобни кўрди
ва беихтиёр туғма сезгига кўра ҳар доим шундай
башанг жаноблар олдида қилганидек, уч карра
эгилди. Лекин башанг жаноб ҳам эгилди, Гренуй
ростланганида башанг жаноб ҳам шундай қилди,

---