Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

душманона ниманидир ҳидини ололмай қолмас-
лик ёки нимадир ёқимлиликни ўтказиб юбормас-
лик учун ўзининг ҳар олган нафасини кузатиши
керак бўлмади. Биринчи марта у деярли озод на-
фас олди ва бунда ҳар бир дақиқада ҳушёрлик
билан ҳид олмади. Биз 
«деярли» 
дедик, зероки,
ҳақиқатдаям Гренуйнинг бурнидан ҳеч нарса, ал-
батта, шунчаки ўтиб кетмасди. Ҳатто унда бунинг
Зшун кичик сабаб бўлмаса ҳам, унда доимо барча
нарсага нисбатан ички совуқ тийилиш, ҳушёрлик
сезилардики, у четдан келарди ва уни ўз ичига
қабул қилмоғи лозим бўларди. Бутун умр, ҳатто у

---

144
Патрик Зюскинд
қониқиш, мамнунликка ўхшаш садоларни, балки
бахтни ҳис қилган айрим кичик лаҳзаларда ҳам у
нафас чиқаришни афзал кўрарди: ахир у-ку ҳа-
ётини умидга тўла нафас билан эмас, балки ўлим
қичқириғи билан бошлаган. Лекин бундан ташқа-
ри нокулайликлар - унинг табиати моҳиятини
ташкил қилувчи чекловлар бор эдики, Гренуй Па-
риждан узилгани сари ўзини тобора яхширок, ҳис
қилар, енгилроқ наф ас олар, борган сари интилув-
чанроқ қадам ташлар ва ҳатто оддий шогирддек,
аниқроғи, рисоладаги расмана одамдек боқарди.
Ҳаммадан ҳам унга одамлардан ажралиш озод-
лик берарди. Парижда одамлар дунёнинг бошқа
исталган шаҳарига нисбатан ғужроқ яшарди.
Олти юз, етти юз минг одам яшарди Парижда.
Улар кўчаларда ва майдонларда мўр-малаҳдай
қайнарди, уйлар эса ертўласидан чордоғигача
улар билан лиқ тўла эди. Исталган бурчак-кун-
ж да одамлар тўдаси эди, исталган тош, исталган
сиқим тупроқ одам гўшти билан анқирди.