Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

163
Машина салонига қора чарм қопланган бўлиб, ойналари қорайтирилган
эди.
Ичида худди тундагидек ўзингизни хотиржам сезишингиз мумкин эди.
Элис менга эътибор бермай машиналар оқимини ёриб катта тезликда
илгариларди. Менга ҳимоя камарини тақишни имо билан буюрди.
― Ундан кўра, бундан тезроқ машина ўғирласанг бўлмасмиди, деб
сўрасанг тўғри бўларди. Аслида бундан тези йўқ,| бир омадим чопти-да.
― Қўлга тушсак, постда ҳам шуни тушунтирасанми?
У кулиб юборди: — Менга ишон, Белла. Бизга пистирма қўйишга ҳам
улгуришмайди, — гапини исботлаш учун яна газни босди.
Элис билан баҳслашгандан кўра Флоренцияни томоша қилиш учун ойнага
ўгирилдим, лекин... ташқари бўялиб кетган суратдек эди. Бу менинг
биринчи ва охирги саёҳатим бўлса керак.
― Бошқа нарсалар кўринмадими? — сўрадим Элисдан
― Нимадир бўляпти, — тўнғиллади Элис. — Қанақадир фестивалми?
Кўчалар қизил байроқ кўтарган одамлар билан тўла. Бугун қайси сана?
― Ўн тўққизинчи бўлса керак, — дедим иккиланиб.
― Тақдирнинг ҳазилини кўр, — кулиб юборди у. — Бугун авлиё Маркус
куни-ку!
― Бунинг қандай аҳамияти бор?
У аччиқ жилмайиб гап бошлади: — Ҳар йили бутун шаҳар шу кунни
байрам қилади. Афсоналарга кўра авлиё Маркус, аслида Маркус Волтан
— ўн беш аср илгари вампирларни шаҳардан қувган. Ривоятларга кўра, у
вампирларни қува-қува Руминияда ҳолдан тояди. Албатта, бу тўқима.
Чунки у ҳеч қачон шаҳарнитарк этмаган. Шу ердан саримсоқ ва бут
ҳақидаги ирим-сиримлар бошланган.
Маркус ота улардан унумли фойдаланган. Одамларнинг фикрича,
вампирлар Вольтеррани бошқа безовта қилишмаяптими, демак,
иримларнинг таъсири, деб ўйлашади, — кинояли жилмайди Элис. ―
Ҳозир бу иримлар шаҳарнинг умумшаҳар байрамлари рамзига айланган.
Бундан ташқари полиция маҳкамаларининг ҳам, чунки Вольтерра ўта
хавфсиз шаҳар ҳисобланади. Бу ерда
полицияни қаттиқ ҳурмат қилишади. Агар Эдвард айнан шу байрам куни
уларнинг барча режаларини барбод қилса, уни кечиришмайди...
Энди Элис нега тақдир ҳазили деганини тушундим. — Улар кўз очиб-
юмгунча уни йўқ қилишади, — деди у алам билан.
Тескари ўгирилиб, лабимни тишладим.
Назаримда қуёш тиниқ осмонда сузиб, жуда жадаллик билан
кўтарилаётгандек эди.
― У режасини ўзгартирмадими? Ҳамон чошгоҳни кутмоқчими?
― Ҳа. Улар ҳам уни кутишяпти.
― Менга нима қилишим лозимлигини тушунтир.
У кенгайиб бораётган йўлдан кўз узмади, қандай тезликда
кетаётганимизни билиш учун спидометрга қарашга юрагим бетламади.