Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

76
Билли амаки ногиронлар аравачасида Жейкобга қандай ёрдам бериши
мумкинлигини ўйлаб юрагим увишди.
― Йўқ, — деди у шошиб. — Ҳаммаси яхши, ташвишланма.
Гап оҳанги бир оз қўпол чиқди.
― Яхши, — дедим мен нима дейишни билмай.
У совуққина "хайр" деди-ю, гўшакни қарсиллатиб қўйиб қўйди.
Унинг уйга етиб борганини эшитиб, анча тинчландиму, лекин юрагим
барибир ғаш эди. Эртага шўрва пишириб уни кўргани боришни кўнглимга
тугдим. Аммо эрталаб тонг ёришмай туриб уйғониб кетдим, кўнглим
айниб ваннахонага югурдим: ошқозон гриппи менга ҳам юқибди. Дадам
ваннахонанинг муздек деворига пешанамни босиб ўтирганимни кўриб
қўрқиб кетди.
― Сенга ҳам ошқозон гриппи юқдими?
― Шунақа, шекилли. Майкка қўнғироқ қилиб бугун ишга бора
олмаслигимни айтиб қўйинг, илтимос.
Зўрға хонамга етиб бориб, ўзимни ўрнимга ташладим. Бир маҳал кўзимни
очсам, дадам чанқаб қолмасин, деб ёнимга стаканда сув қўйиб кетибди.
Кун бўйи ухладим. Дадам ишдан қайтганида уйғониб кетдим, хонамни
ғира-шира қоронғилик қоплаганди. Майкнинг тузалиб қолганини эшитиб
кўнглим ёришди, кейин дадам берган дорини ичиб, нам сочиқни
пешанамга босганча, креслода ухлаб қолибман. Эрталаб уйғонсам
жойимда ётибман, дадам олиб келган, шекилли. Бугун ўзимни анча енгил
ҳис қилдим. Дадамнинг кўнгли учун озроқ
тамадди қилган бўлдим, кейин
Жейкобга қўнғироқ қилдим. Гўшакни унинг ўзи кўтарди, лекин овози
ғалати эди. Яна гўшакни қўйиб қўймасин деб шошиб ҳол- аҳвол сўрадим.
― Ўзимни жуда ёмон ҳис қиляпман, — овози хириллаб шивирлади у.
― Кинога боришга мажбурлаганимдан афсусдаман...
― Мен эса борганимдан хурсандман. Куйинма, сенинг айбинг йўқ.
― Бир-икки кунда тузалиб қоласан, бугундан мен ҳам ўзимни яхши ҳис
қиляпман.
― Сен ҳам касал бўлдингми? - қуруққина қилиб сўради у.
― Ҳа, лекин энди яхшиман.
― Хайрият, унинг овози жонсиздек эди. Менинг дардим сеники билан бир
хил эмас, шекилли...
― Нега? Сенда ҳам ошқозон гриппи эмасми?
― Йўқ, бу умуман бошқа нарса. Бутун аъзойи баданим қақшаяпти...
― Қандай ёрдам берай? Бирор дори олиб борайми?
― Йўқ! Ёнимга келишинг мумкинмас! - деди у ҳам дадасига ўхшаб
кескин.
― Иложини топсам ўзим қўнғироқ қиламан. Қачон келишингни ўзим
айтаман.
Энди мен кетишим керак, ишим бор.
― Жейкоб... негадир йиғлагим келди. ― Тузалганинг заҳоти менга
қўнғироқ қил...