Зиѐвуддин Раҳим, Одилхон қори Юнусхон ўғли

КЎЗ ТЕГИШИГА ҚАРШИ АЙТИЛАДИГАН ЗИКР 
َم
َش ا
َءا 
ُللها
َلا 
ُػق َّو
َة ِإ
َّلا
ِب
ِللها
.
Дуо ўқилиши: 
“Маа шаа-аллоҳу лаа қуввата иллаа биллааҳ”. 
Дуо маъноси: 
“Аллоҳ хоҳлагани 
(бўлади)
. Аллоҳдан ўзгада қувват йўқ!” 
Бу дуо мол-давлатга, фарзанд неъматига эришганда ѐки уларга эга бўлиб турганда ўқилади. Шунда 
Аллоҳнинг изни билан неъматлар завол топмайди, кўз тегишидан, турли шикаст-балолардан сақланади. 
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

114 
َع ْن
َأ َن
ٍس
ُوْنَع ُللها َيِضَر
َق
َؿا
َق :
َؿا
َر
ُس
ُؿو
ِللها
َص َّل
ُللها ى
َع َل
ْي ِو 
َو َس
َّل َم
: 
َم
َأ ا
ْػن َ 
َم 
ُللها
َػ َ 
َلا
َع َل
َع ى
ْب ٍد
ِن
ْ ََ
ًة 
ِفِ
َأ 
ْى ٍل
َأ
ْو 
َم
ٍؿا
َأ ْو
َو َل
ٍد 
َػف َػي ُق
ُؿو
: 
َم
َش ا
َءا 
ُللها
َلا 
ُػق َّو
َة ِإ
َّلا
ِب
ِللها
ِإ
َّلا
َد َف
َع 
ُللها
َػ َ 
َلا
َع ْن
ُو
ُك
َّل 
َفآ ٍة
َح
َّتَّ
َ ْأ
ِ 
ِوي
َم ِن
َّي ُت ُو
َو َػق
َر َأ 
َو" َل
ْو َلا
ِإ
ْذ 
َد َخ
ْل
َت
"
.
ُهاَوَر
َأ ُب
و
َػة ْ َل
َو ى
ْبا ُن
َم ْر
َد َو ْة
ِو 
َو ْلا َػب
ْػي َه
ِق
ُّي.
Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам:
“Аллоҳ таоло бандага оиласи, моли ѐки фарзандида бирон неъмат берганида: “Маа шаа-аллоҳу лаа 
қуввата иллаа биллаҳ”, деса, умрининг охиригача Аллоҳ таоло ундан ҳар қандай офатни даф 
қилади”, дедилар. Сўнг “Агар боғингга кирганингда...” оятини тиловат қилдилар
(Абу Яъло, Ибн 
Мардавайҳ, Байҳақий ривояти). 
Бошқа ҳадисда шундай дейилган: “Ким ўз мулкида бирон нарсани кўриб, ундан кўзи қувонса, “Маа 
шаа-аллоҳу лаа қуввата иллаа биллаҳ”, деб айтсин. Шунда бу молга офат етмайди” (Байҳақий “Шуабул 
имон”да ривоят қилган). 
Ривоят қилинишича, Ибн Шиҳоб мол-давлати ичида бўлганида, “Маа шаа-аллоҳу лаа қуввата иллаа 
биллааҳ”, деб айтарди, “Агар боғингга кирсанг...” оятини тафаккур қиларди (Ибн Мунзир, Ибн Абу Ҳотим 
ривояти). 
Ривоят қилинишича, Зуҳайр ибн Муҳаммаддан “Лаа ҳавла ва лаа қуввата иллаа биллааҳ” калимаси 
маъноси ҳақида сўралди. Шунда у: “Сен ўзинг яхши кўрган нарсани фақат Аллоҳнинг ѐрдами билан қўлга 
киритасан. Сенга ѐқмайдиган нарсалардан Аллоҳнинг мадади билан узоқ бўласан”, деди (Ибн Абу Ҳотим 
ривояти). 
КЎЗ ТЕГИШИ САБАБЛАРИ 
Кўз тегишининг асосий сабаби адоват, нафрат, ҳасаддир. Бир кимса неъмат билан сийланган одамни 
кўради, унга ҳасад қилади, суқланиб қарайди, ундаги неъмат йўқ бўлишини истайди. Бундай кимса 
“рақиби”дан узоқ жойда уни ўйламайди, хаѐли бошқа нарсада бўлади. Аммо кўриб қолгудек бўлса, бутун 
диққат-эътиборини унга қаратади, назари билан йиқитишга, кўзи билан синдиришга уринади. Бунга, 
кофирларнинг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламга нафрат билан қарашларини мисол қилиб 
келтириш мумкин. 
Кўз тегиши сабабларидан яна бири – ажабланиш, ҳайрон қолиш. Бир одам биродаридаги неъматни 
кўриб, “Во ажаб!” деб юборади, қаттиқ таъсирланади, ўзи билмаган ҳолда кўзи тегади. Бунинг исботини 
ҳаѐтда кўп кўрганмиз. Шунинг учун одамлар диққатини тортадиган жиҳатларни улардан яширган маъқул. 
Бир ютуққа эришиб, бўлар-бўлмасга ўзини кўз-кўз қилавериш, мақтаниш яхшимас. Акс ҳолда қўлидаги 
неъматдан айрилиб қолиши ҳеч гап эмас. 
Эслатиб ўтамиз: мусулмон киши биродарида бирон неъматни кўрганда, “Маашаа-аллоҳ” дейди. 
Шунда – Аллоҳнинг изни билан – унга кўз тегмайди.