Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

“... Энди рукуъга келсак, унда Парвардигор азза ва жаллани улуғланглар. Саждада эса дуога 
жидду жаҳд қилинглар. Зеро, сизларга ижобат этилиши муносибдир
285
”, деганлар (Муслим, 
Насоий, Аҳмад ривоят қилган). 
Рукуъда, саждада Қуръон ўқилмайди, балки тасбеҳ айтилади, дуо қилинади. Мўмин-мусулмон 
инсон – Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам тавсияларига биноан – рукуъда “Субҳаана роббиял 
азийм”, деб Улуғ Аллоҳ комил Зотлигини, ҳар қандай камчиликдан пок эканини тасдиқлайди. 
Саждада эса “Субҳаана роббиял аълаа” деб Буюк Парвардигори нуқсонлардан саломатлигини тан 
олади, пешонасини ерга қўйиб, қўрқув ҳамда умид билан Аллоҳга дуолар қилади, қалбини ўртаѐтган 
муаммоларни Ҳожатбарор Раббига арз этади. Намозда ихлос-ла дуо қилиш, тавозеъ билан эгилиш, 
хокисор тарзда сажда қилиш ибодатга руҳ, ўзгача файз бағишлайди. 
Аллоҳга, охират кунига ишонган банда Парвардигорига қўрқув ва умид билан дуо қилади. 
Қуръони каримда анбиѐлар ҳақида шундай дейилган: 
“-------------------------Арабча матн---------------------------” 
“Ҳақиқатан, улар (яъни, мазкур пайғамбарлар) яхши ишларга шошар, Бизга рағбат ва 
қўрқув билан дуо-илтижо этардилар. Улар Бизга хушуъ қилувчи эдилар” (Анбиѐ сураси, 90-оят). 
Мазкур пайғамбарлар эзгу ишларга шошилар, ҳар қандай ҳолатда Парвардигорларига илтижо 
этардилар
286
, Аллоҳнинг раҳматидан умид қилиб, азобидан қўрқиб дуо қилардилар, ғофил эмасдилар. 
Улар Аллоҳга хушуъ қилувчи, юкинувчи, У Зотдан қўрқувчи эдилар. 
َةَرْػيَرُي ِبَِأ ْنَع
ُىْهَع ُللا َيِضَر
ِةَب َجِلإ ِب َفوُهِقوُم ْ ُتْػنَأَس َىَّللا اوُعْدا :َ َّلَسَس ِىْهَلَع ُىَّللا ىَّلَص ِىَّللا ُؿوُسَر َؿ َق :َؿ َق
َل َىَّللا َّفَأ اوُمَلْعاَس
ُد ُبهََِتْسَي
َل ٍلِف َغ ٍبْلَػق ْنِم ًء َع
ٍو
ا ُواَسَر .
.ٌنَسَح ُوُدَهَسَس ُّ ِنِاَرَػبَّطلاَس ُ ِك َْلْاَس ُّيِذِمْرّْػتل
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламдан ривоят қилади: