Зиѐвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

“Ижобат этилишига аниқ ишонган ҳолда Аллоҳга дуо қилинглар. (Шуни) билинглар, Аллоҳ 
ғофил, (ўзга нарсалар зикри билан) машғул қалбдан дуони қабул этмайди” (Термизий, Ҳоким, 
Табароний ривоят қилган. Ҳадис санади ҳасан).
Инсон дуо қилаѐтганида Аллоҳ унга ижобат этишига аниқ ишонса, қўлини самога кўтариб 
илтижо қилишдан олдин гуноҳдан тавба қилса, истиғфор айтса, фикрини бир ерга жамлаб, муборак 
вақтларни ғанимат билса, дуоси қабул бўлишидан умид қилинади. Аллоҳнинг раҳмати кенг. У Зот 
холис банда тилакларини раво қилади. Фақат киши дилига гумон ораламаса, Парвардигори 
284
Манба: Оиз Қараний, “Маҳзун бўлма”. 
285
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Банда сажда 
қилганда Парвардигорига энг яқин бўлади. Шундай экан, дуони кўпайтиринглар!” деганлар (Муслим, Абу Довуд, Насоий, 
Аҳмад ривоят қилган). 
286
Пайғамбарлар фаровон кунларда ҳам, мушкул вазиятда қолганларида ҳам Аллоҳга дуо-илтижо қилардилар. 
Мушриклар эса фақат танг аҳволга тушсалар Аллоҳга дуо қилишар, қийинчилик аригач яна ширк амалларни давом 
эттиришарди. 

---

126 
марҳаматига шак-шубҳасиз ишонса, умид ила кўтарилган қўллари бўш қайтмайди. Агар “Дуойим 
қабул бўлармикан”, деб иккиланса, қалб қўри ила тазарруъ этмаса, ѐдлаб олган дуоларни тил учида 
айтиб туриб, хаѐли бошқа нарсаларда бўлса, ҳаракати бесамар кетади. Чунки ғофил қалб эгасининг 
дуоси қабул этилмайди. Намозда ҳам шундай. Фикр тарқоқ бўлса, мияда турмуш ташвишлари 
айланаверса, ибодат комиллигига путур етади. 
54-САБАБ. ФАРЗ НАМОЗЛАРИДАН ОЛДИНГИ, КЕЙИНГИ СУННАТИ 
МУАККАДА НАМОЗЛАРИНИ ЎҚИШ 
Хушуъ ҳосил қилишда, ибодат чоғида йўл қўйилган камчиликлар ўрнини тўлдиришда суннат 
намозлари ўрни катта. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи ва саллам умматларини мазкур намозларга 
тарғиб қилганлар, уларни доим ўқиб юрганларга жаннатда қаср қурилиши ҳақида хушхабар берганлар. 
ىَّلَص ِّْبَِّهلا ِجْسَز َةَبهِبَح ّْـُأ ْنَع
ْتَل َق َمَّػنَأ َ َّلَسَس ِىْهَلَع ُىَّللا
:
ُؿوُوَػي َ َّلَسَس ِىْهَلَع ُىَّللا ىَّلَص ِىَّللا َؿوُسَر ُتْعَِسَ
: 
ْنِم َم
َت ًةَعْكَر َةَرَِْع َْتِْهَِ ٍـْوَػي َّلُك ِىَّلِل يّْلَصُي ٍ ِلْسُم ٍدْبَع
َّلِإ ٍةَضيِرَف َرْػهَغ ًعُّوَط
َػب ُىَل ُىَّللا َنََػب
ًتْه
َّلِإ ْسَأ ِةَّهَْْا ِفِ
ِفِ ٌتْهَػب ُىَل َِنُِب
ِةَّهَْْا
.
َةَبهِبَح ُّـَأ ْتَل َق
: 
ُدْعَػب َّنِمهّْلَصُأ ُتْحِرَب َمَف
َر .
َس ُوا
ُم
ْس ِل
ٌ
َس َأ ُب
َد و
ُسا َد
َس
َّهلا
َس
ِئ 
ُّي 
َس ْبا
ُن 
َم
َج 
ْى َس
َأ
َْحْ
ُد.
Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам завжалари Умму Ҳабиба розияллоҳу анҳодан ривоят 
қилинади: “Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Қайси бир мусулмон банда ҳар куни