186
Jek London
bilan rozi boldiki, qiz uning qalbida qanday zoY
e’tiroz uyg'otganini xayoliga ham keltirmadi.
- Mana, bunga «Qozon» deb nom qo^yganman,
- dedi Martin ikkinchi qolyozmani ocharkan. -
Bu to'rt-besh jumaldan rad etilib qaytib kelgan,
shunday bolsa ham, bu hikoya o'zimga yoqadi,
o'z asaringga baho berish qiyin, lekin menim-
cha, bu hikoyaning bir nimasi bor. Balki meni
qiziqtirganchalik qiziqtirmas sizni, lekin hikoya
qisqagina, bor-yo'g'i ikki ming so'zdan iborat.
Martin hikoyani o‘qib bolgandan keyin Ruf:
-
Qanday dahshat! - deb qichqirib yubordi. -
Judayam dahshat-ku bu!
Martin qizning rangi o'chgan chehrasiga,
chaqnab turgan ko'zlariga va asab bilan chalish-
gan qollariga pinhona zavq bilan qaradi. U ni-
yatiga yetgan edi. O'zining butun vujudini qam-
rab olgan tuyg\ilar va lavhalami qizga uqtirish-
ga muyassar bolgan edi. Hikoya qizga yoqdimi,
yoqmadimi, buning ahamiyati yo'q. Eng muhimi
— hikoya unga qattiq ta’sir etdi, uni diqqat bilan
tinglashga majbur etdiki, natijada Ruf hikoyan
ing may da nuqsonlarini payqamadi ham.
- Bu hayot, - deb e’tiroz bildirdi Martin, - ha
yot hamma vaqt ham jozibali bolavermaydi. Kim
bilsin, ehtimol, men juda g'alati maxluq bolsam
kerak, chunki shu yerda ham go'zallikni ko'ryap-
man. Bu go'zallik menga shu qiyofasida yana o'n
karra azizroq...
— Lekin nega axir o'sha baxtiqaro ayol... — deb
Ruf uning gapini boldi-yu, gapini tamomlamay
yana jon-jahdi bilan qichqirdi: - O! Bu bema’ni-
lik! Bu badkorlik! Bu qabohat!
Martin Iden
187
Bir zumga Martinning yuragi urishdan to'xta-
ganday tuyuldi. Qabohat! Buni u hech qachon
oyiamagan, hech qachon tasawur ham qilma-
gan edi. Butun hikoyaning har bir harfi uning
ko‘zi oldida alanga bolib yonib turar va uning
shulasidan qamashgan ko‘zlari hech qanday qa-
bihlikni ko‘rmasdi. Mana, yuragi siynasida yana
gupillab ura boshladi. Uning vijdoni pok edi.
-
Nega chiroyliroq mavzu tanlamadingiz? -
dedi qiz. - Bilamiz, dunyoda qabihlik juda ko‘p,
lekin bu bilan...
Ruf allanarsalar to‘g‘risida achchiq-achchiq
gapirar, lekin Martin unga quloq solmasdi. U
qizning tarovatli chehrasiga tikilib o'tirardi; bu
chehra shunday ta’sir chan, shunday iffat shu Ia
si bilan yoritilgan ediki, go У о bu iffat Martin
yuragining eng teran yeriga singib borgandek
va uni yulduzlar shulasidek sarin, mayin va
semavozish samoviy nur bilan yuvib tozalayot-
gandek bolardi. «Bilamiz, dunyoda qabihlik juda
ko‘p!» Nimani ham «bilardi» deb otyladi Martin
va go Vo qiz u bilan hazillashayotganday, miyi-
g'ida sho'x kulib qo^di. Uning ko‘z oldida birdan
o‘zi miridan-sirigacha o'rgangan iflos hayotning
poyonsiz ummoni «lop» etib paydo boldi-yu, hi-
koyasini tushunmagani uchun Rufni ayblamadi.
Martinning hikoyasiga tushunmagani uchun qiz
aybdor emas edi. Xudoga shukurki, Ruf bunday
muhitdan tamomila chetda tug'ilib o'sgan. Lekin
Martin, Martin hayotni bilardi, undagi jamiki ra-
zolat va ulugVorlikni bilardi, ustini qoplab yotgan
barcha iflosliklarga qaramay, hayotning go'zal
ekanligini bilardi, shuning uchun ham bu haq-
188
Jek London
da butun jahonga o‘z fikrini aytmay qoVmaydi.
Samoviy malikalarning pok va benuqsonligidan
hech kim ajablanmaydi. Bu o'rinda ularning
xizmati yo‘q. Lekin iflosliklar orasida avliyolar
bolishi, bu - chinakam mo‘jiza! Shu mo‘jiza tu-
fayli ham yashash kerak! Adolatsizlik axlatxo-
nasidan unib chiqayotgan axloqiy kamolotning
shohidi bolish; shaxsan о‘zining o‘sish va hali
isqirti yuvilmagan ko'zlar bilan go‘zallikning ilk
nurlarini ilg‘ab olish; zaiflik, axloqsizlik, olchoq-
lik va hayvoniy betamizlikdan ham kuch, ham
haqiqat, ham ma’naviy oliyjanoblik xislatlari-
ning bunyodga kelayotganini kuzatish uchun
yashash kerak!
Shu payt
Do'stlaringiz bilan baham: