Uyalib, boshini chaqaloqning bagʼrigʼa tiqib oldi

turdi va shoshqancha maktabxonadan chiqib, sahn oʼrtasida turgʼan ikki nafar mashhur beklar istiqboligʼa yugurdi. Ular bilan enggashib koʼrishkandan soʼng, borib mehmonxona eshigini ochdi. — Marhamat, taqsirlar, marhamat! Maxdum bu qadar shoshib qolishgʼa haqli edi. Chunki, kelguchilarning har ikkisi ham xon yonida moʼʼtabar va hamisha unga musohib1 beklardan edilar. (Mehrobdan chayon, 109-bet)
— Bir emas, yuz qizimiz boʼlgʼanda ham janobning kanizliklariga nazr qylish vazifamiz edi... Аmmo kamina va ojizamizda bir qancha gunohlar, nuqslar, uzrlar bor, tahsirlar. — Beayb parvardigor, — dedi tunqotar. — Banda hamisha maʼzur va xatolikdir, taqsir. Maxdum bosh irgʼatib bir oz sukutda oʼlturdi, soʼngra koʼzini tunqotarning tizasiga tikdi. (Mehrobdan chayon, 110-bet)
— Shak yoʼq, shak yoʼq, men onhazratka musallamman1 va lekin... va lekin bir uzri faqirni andishaga qoʼyadir: ojizani bir vajh bilan mirzo Аnvarga ishontirgʼan edik... mana shu masala kaminaga bir oz mushkil keladir... Bu soʼzdan tunqotar dasturxonchigʼa qaradi, dasturxonchi qoʼl silkib kuldi: — Hech boki yoʼq, — dedi dasturxonchi, — mirzo Аnvar pushti panohning oʼz kishilari, bu xabarni mirzo eshitsa, shubhasiz, soʼyunadir. (Mehrobdan chayon, 110-bet)	Tunqotar fotihaga qoʼl ochdi, maxdum sarosima holatda ularni taʼqib etdi. Fotihadan soʼng "sovchilar" hech narsaga qaramay qoʼzgʼaldilar. Oʼn besh daqiqaliq bu hodisadan maxdumning miyasi shishdi, hatto aytishka chogʼlab turgʼan muhim bir soʼzini ham unutdi. Ularni darbozaga kuzatib chiqar ekan, mazkur yoʼqotib qoʼygʼan muhim soʼzini xotirlasam, deb kuchanar edi. Beklar bilan xayrlashar choqdagʼina birdan "habba" deb yubordi. (Mehrobdan chayon, 111-bet)	Mehmonxonada oʼrdagʼa ketmakchi boʼlib turgʼan Аnvar Sultonalini ranjib qarshi oldi: — Shunday ham lsh boʼladimi, kecha nega men kelguncha ketib qoldingiz? — Birav chaqirib keldi-da... Men oʼz oʼrnimga Safar. akamni tashlab ketdim-ku. Аnvar oʼpkalik iljayib, undan choy ichkan-ichmaganligini soʼradi. (Mehrobdan chayon, 112-bet)	Sultonali mirzo bu bemaza gapni Аnvarning koʼnglidan chiqarishqa tirishib haligidek yupatishlarni ogʼzidan qoʼymas, eshitkuchi esa qisqagʼina jumla bilan uning fikriga qoʼshular yoki iljayib, tasdiq ishorasini berar edi. (Mehrobdan chayon, 113-bet)
.Аnvar mirzolar bilan salomlashib soʼrashdi, hatto hech gap boʼlmagʼan kabi Shahodat muftilardan ham ahvol va sogʼliq soʼradi. Muftilarni koʼrishi hamono nafrati junbushka kirgan Sultonalining bu hoyadan taajjubi ortib Аnvarga qaradi va