Uyalib, boshini chaqaloqning bagʼrigʼa tiqib oldi

huzurlanish maxdumning yuzida oʼrunlashqan edi. Koʼzini qisinqirab Sultonaliga qaradi. (Mehrobdan chayon, 12-bet)

Mansur “Raʼanpa”sining himoyasidan soʼng uning yetagida sufaga qarab yurdi. Аmmo Mahmud ancha ezilgan edi: — Dadam yima qilardi? — deb soʼradi turgʼan joyidan. — Kelsin-chi, hali… Tunovi kungi chiviq esingdan chiqdimi? Mahmud javob beralmadi. Uning koʼzida achchigʼ aralash qoʼrquv bor edi. Raʼno kichkina ukasi bagʼrida sufaga chiqib oʼlturdi. Mansur “Raʼnapa”sining yelkasiga suyanib, yoʼl ustida serrayib qolgʼan Mahmudga gʼolibona bir turda istehzo qilar edi. (Mehrobdan chayon, 15-bet)

— Bildim, bildim: mullataning xotini, mullataning xotini! — dedi Mahmud va ichkariga qarab qochti. Raʼno kulimsirab Mansurga qaradi: — Shundaymi, men mullataning xonimi-a? — deb soʼradi. Mansur javob oʼrnigʼa yoʼlakka qaradi va soʼyunchi ichiga sigʼmaygʼan holda sufaning zinasiga yugurdi va qichqirdi: — Mullata, mullata telli, telli! (Mehrobdan chayon, 16-bet)

Аnvar yana kuldi. Biroq uning bu soʼnggʼi kulishida kuchlanish bor edi: — Men sizga mehmonmi? Raʼno kulimsib yer ostidan Аnvarga qaradi va qoʼlidagʼi xarxasha qilib boshlagʼan bolani ovitish uchun tebrandi. (Mehrobdan chayon, 16-bet)	Shahidbek maxdumga qaradi. Maxdum Аnvarni jerkti: — Аrziydirmi, yoʼqmi, axir, soʼzga quloq ber-da, Аnvar bolam. — Xoʼb, marhamat qilsinlar. — Eshitishimizga qaragʼanda, — dedi qoʼlini oʼynatib Shahidbek, — janobgʼa manzur qilingʼanlar orasida sizning nomzadingiz bor ekan. Аnvar kulimsidi: — Bor deb eshitdim. (Mehrobdan chayon, 19-bet)		— Xoʼb, — dedi oʼzini yelpib Shahidbek, — biz bu ikkisini bir yoqqa qoʼyayliq-da, ikki oradan “basharti boʼlsa” feʼlini olayliq, xe-xe-xe… Basharti yorligʼ sizning ismingizga boʼlib qolsa, siz shunda nima qilasiz? Аnvar kulib maxdumga koʼz qirini tashladi. — Siz bu “basharti boʼlsa”gʼa ham ishonmang, bek aka. Maxdum xoʼmrayib Аnvarga qarab qoʼydi. (Mehrobdan chayon, 20-bet)		. Shahidbek yana soʼradi: — Аxir, shu ehtimolga qarshi javob bering-da, xrrr. — Men isteʼfo va uzr arizasi berar edim…— Hamoqatt! – dedi maxdum va teskari qarab oldi. Shahidbek taassuf qilgʼan kabi boshini chayqadi: — Bu soʼzingiz bilan boyagʼi gapingizga qarshi bordingiz. Boya “mendan boshqa boʼladirgʼanlarham bor, men bu ishka umidlanmasam ham boʼladir”, degandek qilgʼan edingiz, hozir ersa boshqa narsani aytasiz, xrrr. (Mehrobdan chayon, 20-bet)
Maxdum yana achchigʼlanib, bir-ikki tamshandi: — Boshqa narsaga gustohlik qilsang qil, illo hozirgʼi inoding ayni hamoqat! – dedi