Ushbu kitobdan joy olgan hikoyalar

Orzuning tuzuk – tuzukmasi bo’lmaydi. U bor! Amalga oshadimi – yo’qmi, borligi muhim!

G’O’ZALLIKNING BAHOSI

Maktab. Bundan o’n besh yil avval. Qo’shiqlarni maromiga yetkazib aytganim va umuman fanlardan baholarim yaxshiligi sabab «Yil o’qituvchisi» tanlobida qatnashayotgan o’qituvchimiz bilan badiiy qismga tayyorgarlik ko’rish uchun har kuni darsdan so’ng qolayapmiz. Sanoqli kunlardan keyin poytaxtga boramiz. Hali biror marta uydan uzoqlashmaganman, yana faqat televizorda ko’rgan shahrimga borishimni o’ylab hayajondaman. Shu havas bilan saxnaga chiqdim. Zalda qatorlashib o’ituvchilar o’tiribdi. Ovozimiz, harakatlarimizni baholab, to’g’irlab turishadi.

Men bahor obrazidaman. Ammo hozircha oq ko’fta – qora yubkada chiqaman. Qo’shiqni kuylay boashladim. Yarmiga ham yetmagandim – adabiyot o’qituvchimiz gapirib qoldi.

-Shohista bahorga o’xshamaydi. Qo’l harakatlari ham chiroylimas. Ana «9-A» sinfda o’qiydigan Komilani olinglar. Rosa chiroyli.

Men mo’ltirab qarab qoldim. Keyin o’qituvchilarning o’zaro pichir – pichirini eshitmasam – da, bildim – men xunuk qizman, Komila chiroyli! Shuning uchun u «Bahor» bo’ladi.

Yig’lab zaldan chiqib ketdim. Ertasi kuni oyim ming ta’kidlamasin mektabga bormadim. Poytaxtda, tanlovda qatnashish fikridan ham qaytdim. Tadbirlarda qo’shiq kuylamay ham qo’ydim. Chroyli bo’lmaganlar sahnaga chiqmaydi, baribir, deb o’ylardim.

Yaqinda yurtimizda eng oldi nashrlaridan biri muqovasida suratimni bosib, yosh ko’rinuvchi va chiroyli ona sifatida e’tirof etishlarini sira kutmagandi… Ammo bir narsani tushundim, qalbi go’zal insonlarning ko’ziga hech xunuk ko’rinmas ekan.