T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

3.5.1.1.3. Ferit Edgü/ Do Sesi
Arşivden 
(s. 20) başlıklı anlatıda anlatı kişisinin büyükbabasının nasıl, nerede ve 
ne zaman öldüğüne dair üç tane belgeden söz edilmektedir. Bu belgelerden birincisine 
göre anlatı kişisinin büyükbabası 
“Büyük Savaşta şehit düşmüş.”, 
ikincisine göre
“… 
savaş sırasında askerden kaçtığı için kurşuna dizilmiş.”, 
üçüncüsüne göre ise 
büyükbabasının
“…döşeğinde öldüğü…”
yazmaktadır
. 
Dikkat çeken durum ise 
arşivdeki her üç belgede de anlatı kişisinin büyükbabasının
“…ölüm yeri ve tarihinin 
aynı olması”
dır
; ancak,
anlatı yazarı, büyükbabanın ölüm yeri ile tarihinin aynı 
olduğunu ifade ederek bir çelişkiye düşmüştür. Zira büyükbabanın resmi belgelere göre 
ölüm tarihleri aynı iken ölüm yeri farklıdır. Yazar anlatısında, resmi belgelerin her 
zaman gerçeği yansıtmayabileceğine dair düşüncesini, öyküsünde belge türünü 
kullanarak ortaya koymaktadır. Öykü- belge ilişkisi yönünden düşünüldüğünde bu 
anlatı kolaja örnektir.
Kayıp
(s. 21) başlıklı anlatı kayıp olgusu üzerine kurulmuştur. Anlatıda kayıp 
durumunda olanın ne olduğu ifade edilmemesine rağmen, anlatının içeriğinden bunun 
bir insan olduğu anlaşılmaktadır. Anlatı kişisi, kayıp durumunda olan insanı bulmak için 
ne yapacağını bilemez haldedir. 
“Bu nedenle yolda karşı(
sına
) ilk çıkana, köşedeki 
bakkala, çarşıdaki fırıncıya, muhtara sor
(ar)
 
ama istediği cevabı alamaz. Sorduğu 
herkes başka birini öğütler. En son sorduğu muhtar karakola sormasını söyler. Ama 
anlatı kişisi “
Oraya soracak kadar aklımı peynir ekmekle yemiş değilim elbet.” 
diyerek 
“
Eli
(n)
deki zarfın üstüne ‘KAYIP’ damgasını vur(
ur
)”.
Ferit Edgü bu anlatısında birçok 
yere sormasına rağmen bulamadığı insanı, kendini bir devlet kurumunda “KAYIP” 
insanlara yönelik çalışan bir memur yerine koymuş ve elindeki zarfın üzerine “KAYIP” 
damgasını vurmuştur. Burada geçen zarf, öğretici metin türlerinden biri olan mektupla 
alakalı bir unsurdur. Burada yazar tarafından her ne kadar sadece zarf kelimesi 
kullanılsa da bunun belki devlet kurumuna verilmek istenen bir dilekçe olabileceği de 
göz ardı edilmemelidir. Yazar, bu anlatısında kolaj tekniğiyle mektup türünü kullanarak 
anlatısını vücuda getirmiştir.

---

112 
Düş
(s. 22) başlıklı anlatıda anlatı kişisi bir rüya görür. Rüyasında birisiyle 
düelloya girer ve o kişiyi öldürür. Anlatının rüya olgusu üzerine kurulduğunu göstermek 
amacıyla yazar tarafından anlatı kişisinin karşısındaki kişiyi kimin kurşunuyla öldüğünü 
ne kendisinin ne de düelloya tanık olanların bilmediği söylettirilir. Bunun sebebi, uyku 
evresinde görülen rüyaların uyandıktan sonra hepsinin tam manasıyla 
hatırlanamamasındandır. Rüyaların bilimsel 
yönden incelenmesi oneiroloji 
(http://tr.wikipedia.org) adını alır ki bu yönüyle rüyanın anlatıda kullanılması bir kolaja 
örnektir.
Dil 
(s. 37) başlıklı anlatı toplamda 66 kelimeden oluşan bir küçürek öyküdür. 
Yazar anlatısında anlatı kişisine kendisinin “
yabancı olduğu(
n
)u ve öyküleri(
n
)i bu 
yabancı dilde yazdığı(
n
)ı” 
söylettirir
. 
Anlatı ilerledikçe anlatı kişisinin belli bir yazı dili 
olmaması nedeniyle öykü yazamadığını/ yazamayacağını, yazabilmek için önce “
bir dil 
seçme(
si
) gerekti(
ği
) 
ifade edilir. Bir anlamda anlatının geneline bakıldığında yazarın 
öykülerini nasıl yazdığına, ana dilinin ne olduğuna, ana dili dışında başka bir dille 
yazdığına dair okura bilgiler verilmektedir. Verilen bu bilgiler dilbilimle alakalıdır. Bu 
yönüyle düşünüldüğünde yazar, söz konusu dilbilimin var olan imkanlarını edebi 
türlerden biri olan öyküye taşıyarak kolaj örneği vermiş olmaktadır.
Özet 
(s. 38) başlıklı anlatıda, öykünün yazma serüveniyle ilgili bilgi 
verilmektedir. Anlatıya, anlatı kişisi ile dostunun diyalogları hâkimdir. Yapılan 
diyaloglarda anlatı kişisi, dostunun