T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

 

---

149 
3.5.2.4.7. Refik Algan/ Saat Kulesi 
Uygarlık ya da İki Yaşlının Yükselişi
(s. 16) başlıklı anlatıda, ironi, uygarlık 
kavramının hem bina hem de yaşlı üzerinden mukayesesi şeklinde yapılmıştır. 
Anlatıdaki iki yaşlı, eski evlerinde kalırken bütün sokağı, sokaktan gelen geçen 
arabaları ve insanları balkona çıktıklarında görebilmekteyken uygarlık unsurlarından 
olan dönemin müteahhitleriyle tanışmalarıyla hayatları olumsuz manada değişime 
uğrar; eski alışkanlıklarını özler duruma gelirler. Müteahhidin bu evi bize verin, biz 
yıkalım, buraya yeni bir bina dikelim, size de bir tane daire verelim, şeklindeki teklifini 
kabul eden bu yaşlı aile, evlerinin yerine yapılan binada kendi dairelerinin hem rutubetli 
olması hem de balkona çıkıp sokağa eskisi gibi rahat bir şekilde izleyememeleri 
üzerinden ironi yapılmıştır. Şöyle ki, modernizmle birlikte kent yapısında çok katlı 
binalar yapmak gerekli hale gelmiş, binalar yükseldikçe içinde yaşayan insanlar 
arasındaki her türlü iletişim bozulmuştur. Binaların yükselmesiyle sanki uygarlığın da 
yükseldiği düşüncesindeki tezat, anlatıda ironik bir biçimde verilmiştir.
Aphrodite
(s. 20) başlıklı anlatıda anlatı kişisi
“Tüm gençliği boyunca ‘Afrodit’
yontusunca güzel bir kız bulup onunla evlenmek iste(
r
)”.
Derken hayalindeki kızı bulur 
ve onunla evlenir; ancak, evliliklerinin ilk gecesinde sabaha karşı karısı uykudayken 
kollarını yontunun kırık yerindeki gibi keser. Refik Algan bu anlatısında kadın 
cinayetlerine dikkat çekmektedir. Şöyle ki, insanlar, Afrodit mitolojisindeki Afrodit 
kadar güzel bir bayan hayal ederlerken bir anda karşılarında böyle bir kadın bulunca 
hemen evlenmek isterler; ancak, evlenmeden önce hayalini kurdukları kadına, 
evlendikten sonra kötü davranışlar sergileyebilirler. Anlatı kişisinin önce dış güzelliğine 
bakıp sonradan da bu güzelliği, adeta yontudaki kırılmış kollar haline çevirmek için 
karısının canını yakması bir çelişkidir. Yazar bu çelişkiyi ironik bir şekilde 
eleştirmektedir.