T. C. Bartin üNİversitesi sosyal biLİmler enstiTÜSÜ TÜrk diLİ ve edebiyati anabiLİm dali yeni TÜrk edebiyati biLİm dali 2000-2010 arasi küÇÜrek öYKÜde postmodern izler yüksek lisans tezi hazirlayan tezcan kurt danişMan prof

3.5.2.4.4. Ferit Edgü/ Nijinski Öyküleri 
Garip Aile
(s. 93) başlıklı anlatıda, anlatı kişisinin 
“Buraya neden geldiğini 
bilm
(emesiyle)
” 
etrafındaki 
insanların 
“kendilerinin 
nerden 
gel
(diklerini) 
bil
(memeleri)” üzerine ironi yapılmıştır. Garip bir aileye benzetilen bu kişiler aslı 
itibariyle günümüz insanının içine düştüğü yalnızlığı, çaresizliği dile getirmektedir. 
Anlatının ileriki kısmında, anlatı kişisinin diğer insanlarla iletişime geçmek arzusu, 
onların bırakın anlatı kişisiyle aynı dili konuşmalarını, kendi aralarında bile farklı bir dil 
konuştukları üzerine yoğunlaşır. Yazar, anlatı kişisine 
“Ben onlarla aynı dili 

---

147 
konuşmuyorum. (…) Zaten, onlar da, kendi aralarında aynı dili konuşmuyorlar.” 
ifadelerini sarf ettirerek geniş bir aile olarak düşündüğü toplumda aynı dili konuşan 
insanlar arasındaki iletişimsizliği ironik bir şekilde dile getirttirir. 
Aykırı
(s. 95) başlıklı anlatıya bir sokakta arkadaşlarıyla oynayan çocuğun oyunu 
bırakarak gitmek istemesi üzerine, diğer çocuklarla girdiği diyaloglar yön vermektedir. 
Oyundan ayrılmak isteyen çocuğun oyun arkadaşlarına 
“vaktim yok. (…) Aranıza, ne 
mene kişiler olduğunuzu görmek için katılmıştım.”
sözleriyle başlayan diyalogların, 
diğer çocuklardan birinin sinirlenerek 
“Hadi defol, ailen neredeyse oraya git. (…) Anan 
da böylece, gece yarıları seni aramak için buralara uğrayıp ağabeyimle dalaşmaz.” 
demesiyle ayrı mecraya taşınır. Çünkü burada, bir ailesi belli olmama durumu ile 
çocuğun annesinin diğerinin ağabeyiyle yaşadığı yasak aşka dikkat çekilmek 
istenmektedir. Anlatının sonunda 
“(…) uğrayıp ağabeyimle dalaşmaz.”
ifadesi bu 
tespiti açıklar niteliktedir. Bu durum yazar tarafından ironik bir biçimde eleştirilmiştir. 
Gece yarıları
ile 
uğramak
kelimeleri aynı bağlamda kullanıldığında, böyle bir anlam 
ortaya çıkar. Zira çocuğunu arayan biri, bir yere uğramaz. Uğramak, keyfi bir eylemdir. 
Çocuk kayıpsa zaten zorunlu bir geliş olmalıdır. Dolayısıyla yazar, annenin çocuğu 
arama bahanesiyle oradaki çocuklardan birinin ağabeyiyle yasak aşk yaşamasını üstü 
kapalı bir biçimde ironi tekniğiyle eleştirmiştir.