Sine ira et studio

H14 (2) – PLINIUS Epistulae 3.21 (1-4) > EP. 3.21 (p.190, rr. 1 – 5); A. De dichter Martialis is dood (1)

C. PLINIUS^949 CORNELIO PRISCO SUO S. 1 Audio^950 Valerium Martialem decessisse et moleste fero. Erat homo ingeniosus acutus acer, et qui plurimum in scribendo^951 et salis haberet^952 et fellis, nec candoris^953 minus^954. Prosecutus eram viatico ^eum secedentem^955; dederam hoc^956 amicitiae^957, dederam etiam 5 versiculis^958 quos de me composuit^959.

C. PLINIUS GROET ZIJN (VRIEND) CORNELIUS PRISCUS Ik hoor dat Valerius Martialis overleden is en ik ben aangeslagen. Hij was een man, talentvol, scherpzinnig, (en) energiek, en de soort man/een die bij het schrijven zowel zeer veel geestigheid had als venijn, en niet minder oprechtheid. Ik was hem, terwijl hij zich terugtrok/vertrok, met reisgeld tegemoet gekomen; ik had (hem) dit gegeven voor zijn vriendschap, ik had (hem) dit ook gegeven voor zijn verzen, die hij over mij heeft geschreven.

H14 (2) – PLINIUS Epistulae 3.21 (1-4) > EP. 3.21 (p.190, rr. 5 – 9); A. De dichter Martialis is dood (2)

Fuit moris antiqui^960 eos qui vel singulorum laudes vel urbium scripserant^961, aut honoribus aut pecunia ornare^962; nostris vero temporibus^963 ut alia speciosa et egregia, ita hoc^964 in primis exolevit^965. Nam postquam desiimus facere laudanda, laudari^966 quoque ineptum ^esse putamus^967.

Het was een oude gewoonte om hen, die (in een tekst) of individuen of steden verheerlijkt hadden, of met ereambten of met geld te eren; zoals in onze tijd(en) echter andere indrukwekkende en voortreffelijke dingen/gebruiken in onbruik zijn geraakt, zo is in de eerste plaats dit in onbruik geraakt. Want nadat wij zijn opgehouden dingen te doen die geprezen moeten worden/prijzenswaardig zijn, menen wij dat het dwaas is ook geprezen te worden.