S h a n t a r a m

Her gün bunu hayal et.
“Görünüşe bakılırsa, bayağı dayanıklıyım zaten.”
Güldü ve yine tapınağın çanları çaldı.
“Madam Zhou karşına çıktığında yanında olmak istiyorum.”
“İki hafta dağda kalmanın bana daha çok yardımı olacak, Lin. Bırak, olay­
lar biraz soğusun. Hele ben bir harekete geçeyim. Sensiz yapmam gerekenleri 
halledeyim. Gerekirse Idriss’le daha bile uzun kalabilirsin.”
“Daha uzun derken?”
“İhtiyaç duyarsan.”
“Biz ne olacağız?”
Gülümsedi ve öptü beni.
“Seni görmeye geleceğim.”
“Ne zaman?”
“En beklemediğin anda,” dedi arkasını dönüp arabaya doğru yürüdü.
“Ya Madam Zhou?”
“Korkma, merhametli davranacağız,” dedi arabaya binip camdan kafasını 
uzatarak. “Onu buluncaya kadar tabii.”
Randall kontağı çevirdi ve araba gözden kaybolana dek arkasından baktım. 
Sonra sahilde yürümeye başladım. Birkaç koşucu gözlerini kaldırımdan ayır­
madan yanımdan geçti.
Doğudaki binaların arkasında sabah doğuyordu. Ön cephelerindeki gölgeli 
duvak ağır ağır kalkıyordu. Köpekler her zamanki gibi enerjikti. Güvercin sü­
rüleri bir dansçının eteğini savuruşu gibi zarifçe kaldırıma konuyor ve yine hep 
beraber havalanıyorlardı.
Cenaze alayından bir tek ben vardım. Yürürken hâlâ küllerin parmakları­
mın arasından kayışını hissedebiliyordum. Lisa’nın hayatının ufacık parçaları 
denizin ve kıyı yolunun üzerinde dolaşıyordu.
Her şey bir iz bırakır. Her darbe içinizdeki ormanda yankılanır. Her haksız­
lık oradan bir dal koparır ve her kayıp, devrilen bir ağaçtır. Ama hayat bizi ne 
kadar yaralarsa yaralasın, türümüze özgü o güzelim cesaretle ve bizi tanımlayan

---

umutla devam ederiz yola. Yürürüz, hep yürürüz. Denize, rüzgâra ve ölümün 
tuzlu gerçeğine karşı yürürüz.
Ve attığımız her adım, tükettiğimiz her nefes, gerçekleşen her dilek artık 
var olmayan bütün hayatlara ve aşklara karşı sorumluluğumuzdur. Zira biz hâlâ 
o kaynağın ışıltısı ve ritmiyle yaşarız. Gözlerinde gördüğümüz ve sevdiğimiz 
ruhlarıyla.

---

---

---

££ | derslerimize Khaderbhai’nin senin hakkında nerede yanıldığını söyle-
JL_y yerek başlayayım,” dedi Idriss. Üç gündür dağdaydım. Üç rahatsız ve 
uykusuz gece ve üç yorucu gündür.
“Ama...”
“Biliyorum, biliyorum. Sen büyük sorular ve büyük cevaplar istiyorsun. 
Nereden geldik? Şimdi neyiz? Nereye gidiyoruz? Hayatın bir anlamı var mı? 
Sandığımız kadar özgür müyüz, yoksa ilahı bir planın köleleri miyiz? Ne kadar 
sinir bozucu olsalar da, merak etme, onlara da geleceğiz.”
“Sinir bozucu mu, yoksa çözümsüz mü?”
“Büyük soruların küçük cevapları vardır ve büyük cevaplara yalnızca küçük 
sorularla ulaşılır. Ama önce biraz...”
“Dinlenmem mi gerek?” dedim.
“Hayır, arınman.”
Tek kaşımı kaldırdım.
“Evet, arınman gerek,” dedi. “Başkalarına arınmaları için yardım etmek her 
insanın görevidir. Sen bana yardım edeceksin, ben de sana.”
“Ben maneviyata pek inanmam.”
“Aksine,” dedi. “Şu anda bu konuşmayı yapman bile bunun en büyük ka­
nıtı. Ama henüz bunu göremiyorsun.”
“Tamam ama sizinkiler beni kabul ederse üyelik şartlarını gözden geçirmen 
gerekebilir.”
Beyaz çakıl taşlı düzlüğün köşesinde oturuyorduk. Önümüzde vadinin en 
yüksek ağaçları uzanıyordu. Mutfak solumuzdaydı. Ortak kullanım alanları ise 
arkamızda.
Akşamın geç saatleriydi. Minicik kuşlar daldan dala atlarken boylarından 
umulmayacak bir şamata yapıyorlardı.
“Kaçışı mizahta arıyorsun,” dedi Idriss.

---

“Aslında, yalnızca oyunda kalmaya çalışıyorum. Karla’yı bilirsin. Çıtayı 
yükseltmeye bayılır.”
“Hayır. Sen bu kadın dışında herkesten ve her şeyden kaçıyorsun. 
Benden bile. O burada olmasa, şimdiye çoktan Bombay dan da kaçmıştın. 
Kıpırdamadan durduğunda bile koşuyorsun. Neden korkuyorsun?”
Sahi neden korkuyordum?