S h a n t a r a m

KIRK BİRİNCİ
Cjece bekçisi beni hatırladı, verdiğim parayı itirazsız kabul etti ve bizi Air 
India binasının çatısına gönderdi.
Kırmızı okçu usulca dönüyordu. Bulutsuz bir geceydi. Yıldızlarla kaplı ufiık 
denizin iki yanından taşmış gibi görünüyordu. Altımızda narin dalgalar kıyıya 
vuruyor ve artlarında köpüklü izler bırakarak yeniden okyanusa karışıyordu.
Bizimkiler okçuyu ve manzarayı hayranlıkla izlerken, ben ateş yakacak kü­
çük bir yer hazırlamaya başladım. Naveen geniş çatıdan kırık karolar ve tuğlalar 
toplamama yardım etti. Karoları temel olarak kullanıp taş ve tuğlalardan küçük 
bir ocak yaptık.
Bekçiden bir gazete almıştım. Sayfalarını yırtıp top yaptık. İşimiz bittiğinde 
Tito’nun çuvalından Lisanın kutusunu çıkardım.
Eski metal, oyuncak bir kuştu. Makasa benzer parmak delikleri olan basit 
bir alete bağlıydı. Makası oynattığımda kuş kanatlarını çırparak öttü. Lisa onu 
çocukluğundan beri saklıyordu. Oyuncağı Karla ya verdim.
Eski gümüş yüzüklerimi taktığım, pirinç tırnaklı sarı çubuğu Lisa kâğıt 
ağırlığı olarak kullanıyordu. Bunu Naveen e verdim. Mavi kadife bir mücevher 
kutusundaki taşlar, deniz kabukları, kestane palamutları ve madeni paralar da 
Didier’nin oldu.
Fotoğrafları, hasır sandaletleri ve İŞTE BU yazan kutuyu ocağın ortasına 
koydum. İnce, gümüş rengi fular da bir yılan gibi kıvrılarak yığının en üstün­
deki yerini aldı.
Ocağın kenarındaki kâğıt topları yaktım. Didier cep şişesinden ateşe biraz 
içki döktü. Karla da aynısını yaptı. Naveen bir karo parçasıyla ateşi yelledi.
Karla elimi tuttu ve beni binanın kıyısına götürdü. Birlikte denize baktık.
“Ranjit,” diye mırıldandım.
Karla tekrarladı: “Ranjit.”
“Ranjit,” dedim daha yüksek sesle.
BOLUM

---

Karla da beni taklit etti.
“Nasılsın?” diye sordum.
“iyiyim. Aklımda bir sürü şey var. Sen?”
“Ranjit,” diye tısladım.
“Lisa’dan oldum olsası hoşlanırdı,” dedi. “Onun kuyusunu kazmakla o ka­
dar meşguldüm ki, ne kadar yakınlaştıklarım fark edememişim.”
“Aralarında bir şey mi vardı yani?”
“Bilmiyorum. Ranjit’e seks hayatını hiçbir zaman sormadım. O da bana 
asla anlatmazdı zaten. Belki de Lisa’ya ne kadar düşkün olduğumuzu bildiği 
içindi. Bilirsin, Ranjit rekabeti sever. Ama bütün rekabetçi erkekler gibi, zora 
gelince kuyruğunu kıstınverdi.”
“Ne demek bu?”
“Bir gün anlatırım ama önce onu bulmamız gerek. Ranjit’le sorunlarım 
önemli değil. Bunların Lisa’yla hiçbir ilgisi yok. Ranjit’in asıl derdi başarıdan 
korkması. Onun gibi o kadar çok insan var ki. Bence bu hastalığa bir isim 
takmalılar.”
“Aşırı Hırstan Tıkanmışlık Sendromu,” diye önerdim.
Hafifçe güldü. “Beğendim. Sence o gece Ranjit’in Lisa’yla ne işi vardı?” 
“Rohypnol tecavüz hapı diye geçer ama bazen insanlar fantezi olsun diye 
bunu birlikte alır. Anlayacağın, Ranjit ya ona tecavüz etmek istedi ve işler ters 
gitti ya da aralarında bir şey vardı ve yine işler ters gitti. Lisa, Ranjit’in politik 
görüşlerini beğenirdi ama ben bu kadar yakınlaşabileceklerini bir an bile dü­
şünmedim.”
“Politik görüşlerini mi?” diye söylendi gülerek.
“Komik olan ne?”
“Bir gün anlatırım. Eee, Şimşek Dilip’le iyi vakit geçirdin mi?”
“Her zamanki gibiydi. Daha çok sırtıma ve belime çalıştı.”
“Kötü polisler kötü rahiplere benzer,” dedi. “Sana sadece günah çıkarttırır­
lar ve rahatlayacağına kendini daha da berbat hissedersin.”
“Sen iyi misin?”
“Evet. Rorschach testlerine benzeyen morluklarım var, o kadar. Biri sevişen 
yunuslara benziyor. Ama beni bilirsin. Olmadık şekilleri bir şeylere benzetirim.” 
O çürüğü görmek istedim. Onu öpmek istedim ve ona sebep olan adamı 
öldüresiye dövmek.
“Araba, Randall, Taj... Çok para harcıyorsun. Biraz birikmişim var. Yüz 
elli bin kadar. İstersen seni güvenli bir yere yerleştirebilirim. Arabayla Randall 
kalır. Ranjit firardayken daha dikkatli olmalısın.”

---

“Ranjit’in gazetesinde bir sürü ekonomist var. Ben de bir şeyler biriktirdim. 
Param var.”
“Yine de...”
“Bu işe iki yılımı verdim, Lin. Patronun parasıyla satın alabileceğim en iyi 
tavsiyeleri aldım.”
Motor üzerindeki sohbetimizi hatırladım. Ona para biriktirmesini tem- 
bihlemiştim. Oysa Karla bunca zamandır profesyonel ekonomistlerle ve borsa 
uzmanlarıyla iş birliği yapıyordu ve bana tek kelime etmemişti.
“Piyasada işlem mi yapıyorsun?”
“Tam sayılmaz.”
“Ne yapıyorsun peki?”
“Manipülasyon.”
“Ne!”
“Evet biraz.”
“Nasıl biraz?”
“Ranjit’in portföyündeki tüm telekomünikasyon, enerji, sigorta ve ula­
şım hisselerini ayıkladım. Nasıl yaptın dersen, gitmediği genel kurullara adı­
na oy gönderdim ve büyük hisselerde alım yapmak için piyasada alıcılarla 
konuştum.”
“Nasıl alım?”
“Tam on altı dakika boyunca altı kişi telefonda kafayı yedik.”
“Sonra?”
“Aldığım hisseleri oynattım. Hepsinde önceden tercihli hisse almıştım. 
Ciddi kâr yazdım.”
“Ne!”
“Uzun lafın kısası, piyasayı birkaç kere bulandırdım. O kadar büyütülecek 
bir şey değil. Paramı yaptım, çıktım.”
“Ne kadar kazandın?”
“Uç milyon.”
“Rupi mi?”
“Dolar.”
“Borsadan üç milyon dolar mı kazandın?”
“Daha çok, piyasanın kaymağını yedim diyelim. Başlangıçta çok paran var­
sa o kadar da atla deve bir olay değil. Ranjit’in hisseleri elimdeydi. Dolayısıyla 
para derdim olmadı. Kazandığımı dört ayrı hesapta tutuyorum. Yani bu saat­
ten sonra ne Ranjit’in parasına ihtiyacım var ne de seninkine. Bana yardımın 
gerek, Lin.”

---

“Üç milyon! Ben de sana neler söyledim... ”
“Londra’da Bombaylı bir eş olma fikrine bayıldım ama. Gerçekten.”
“Bir dakika. Ne konuda yardımımı istiyorsun?”
“Eski bir düşmanım şehre döndü. Madam Zhou.”
“O kadını sadece bir kere gördüm ve nefret ettim.”
“Nefret ne ki? Benim hislerimin yanında devede kulak kalır.”
Madam Zhou on yıldan fazladır işlettiği Mutluluk Sarayı adındaki gene­
levde nüfuzlu müşterilerini ağırlıyordu. Lisa’yı batakhanesine çekmeyi başardı­
ğında, Karla, Lisa’yı oradan çıkarmış ve Mutluluk Sarayı’nı benzinle yakmıştı. 
“Sağa sola beni soruyormuş. Üstelik bu kez yanında yalnızca ikizler yok.” 
İkizler, Madam Zhou’nun fedaileri ve can dostlarıydı. Onları son görüşüm­
de üstleri başları kan içindeydi çünkü dövüşüyorduk ve Didier tam zamanında 
yetişip onları vurmasaydı, kavgayı kaybedecektim.
“Onları sadece bir kere gördüm ve ikisinden de nefret ettim.”
“Bu sefer yanında iki özel kozmetikçisi varmış,” dedi Karla sesini alçaltarak. 
“Düşmanlarının suratlarını asitle yakıyorlarmış.”
O yılların en yaygın intikam hizmetlerinden biri de, surata asit atmaktı. Bu 
konuda uzmanlaşan insanlar vardı. Ama parayı beğenirlerse başka hizmetler de 
veriyorlardı.
“Madam, Bombay’a ne zaman dönmüş?” diye sordum.
“İki gün önce. Her nasılsa, Lisa’nın öldüğünü öğrenmiş. Sarayını Lisa için 
yaktığımı biliyor. Beni yakmadan önce gözlerime bakıp gülmek istiyormuş.” 
Karanlıkta yıldızlar parlıyordu. Erken söken şafak bütün gölgeleri düzleştir­
mişti. Soluk ışık dalgaları sim tozuna buluyordu.
Karla denizle konuşurken profiline bakmak için başımı çevirdim.
Günlerdir büyük bir korku içindeydi. Lisanın ölüsünü o bulmuş, polisten 
dayak yemiş, Ranjitten ayrılmış ve Madam Zhou’nun kozmetikçilerinin baş 
hedefi hâline gelmişti. Üstelik aradığımız adam, Ranjit’ti. O gece Lisa’yı öldü­
ren hapları ona o vermişti.
Karla hayatımda tanıdığım en cesur kadındı. Kendi yasıma gömülmekten 
bana en ihtiyaç duyduğu sırada yanında olamamıştım.
“Karla...”
“Hazırız,” diye seslendi Didier o sırada.
Ateş sönmüştü ve şimdi ocağın dibinde hepimize bir avuç düşecek kadar 
kül vardı.
Binanın açık denize bakan köşesine gittik ve külleri savurduk. Ölen ben 
olsam, Lisa da beni tam burada denizle buluştururdu.
“Elveda ve merhaba, güzel ruh,” dedi Karla küller parmaklarının arasından 
kayarken. “Geri döndüğünde, daha uzun ve mutlu bir hayatın olsun.”
Her birimiz kendi düşüncelerimize dalarak rüzgârı ve külleri izledik. Kadere 
o kadar kızgındım ki, ağlayamıyordum bile.
“Gidelim artık,” dedi Naveen derme çatma ocağımızı bozarken. “Birazdan 
temizlikçiler gelir.”
“Durun,” dedim. “Madam Zhou şehre dönmüş. Yanında asitçileri varmış.” 
“Asitçiler mi?” diye sordu Didier saklamaya gerek duymadığı bir korkuyla. 
“Madam Zhou kim?” diye sordu Naveen.
“Korkunç bir kadın,” dedi Didier cep şişesini kafasına dikmeden önce. 
“Ufak tefek bir kadın boyutlarında bir örümcek hayal et.”
“Madam Zhou’yla adamlarını denize atana kadar gözümüzü Karla’nın üze­
rinden ayırmak yok,” dedim.
“Bir dakika,” diye araya girdi Karla. “Didier’yle Naveen beni korur. Ama 
sen yapamazsın, Lin.”
“Neden?”
“Çünkü burada olmayacaksın. Gidiyorsun.”
“Gidiyor muyum?”
“Evet.”
“Ne zaman?”
“Yolun açık olsun, Lin,” dedi Didier beni kucaklamak için koşturarak. “Kusura 
bakma. Seni uğurlamaya gelemeyeceğim. Bilirsin öğleden önce uyanamam.” 
“Pardon ama nereye gidiyorum?”
“Dağa,” dedi Karla. “İki hafta Idriss’le kalacaksın.”
“Hoşça kal, dostum,” dedi Naveen bana sarılarak. “Dönünce görüşürüz.” 
“Bir dakika.”
Kapıya yönelmişlerdi bile. Peşlerinden gittim ve asansörün kapıları kapan­
dığında Karla iç çekti.
“Ne zaman bir asansöre binsem.
Didier hemen ona bir cep şişesi uzattı.
“Yanında yedek şişe mi taşıyorsun?” diye sordu Karla.
“Her zaman.”
“Ranjit’ten boşanırsam ya da onu öldürürsek benimle evlenir misin, Didier?” 
“Ben kötü alışkanlıklarımla evliyim, Karla, hayatım. Ve korkarım, hepsi de 
birbirinden kıskanç.”
“Şansıma tüküreyim,” dedi Karla. “Kimi bulsam ya ahlaksız ya da kötü 
alışkanlıkları var.”

---

“Ben hangi gruba giriyorum?” diye sordu Naveen.
“ikisine de. Onun için senden yana umutluyum ya zaten.”
Randall bize arabanın kapılarını açtı. Onlara hâlâ Akreplerin malikânesinin 
orada duran motoruma kadar yürüyeceğimi söyledim. Karla vedalaşmak için 
benimle kıyıdaki duvara kadar geldi.
“Dayan,” dedi elini göğsüme koyarak.
Parmakları bana dokunan gerçekti.