S h a n t a r a m

chai
ve 
paan
satıcıları göründü. Yangını izle­
yenlerden üç beş kazanıp ceplerini doldurmanın derdindeydiler. Hemen arka­
larından itfaiye ve polis geldi.
itfaiyeciler hortumları binanın yan tarafına sürükledi ama uçlarından gelen 
su ip gibiydi. Polisler bambu coplarıyla meraklı kalabalığı dağıttı ve yangının 
tam karşısında kendilerine geçici bir karargâh kurup çaycılardan birini yanla­
rına çağırdılar.
Endişelenmeye başlamıştım. Amacım işkence kulübesini yakmaktı. Bana 
gayet iyi bir fikir gibi gelmişti. Vishnu oraya bir mesaj bırakmamı istiyordu 
ve bundan daha net bir mesaj alamayacağı kesindi. Ama yangının yayılmasını 
istemiyordum.
Pirinç Atinalı miğferleri takan itfaiyeciler çaresizdi. Alevler birkaç dakika 
içerisinde açık alandan en yakındaki binaya sıçrayabilirdi.
Sonra bir gök gürültüsü patladı. Etraftaki bütün camlar zangırdadı. Her bir 
kalp titredi. Gökyüzü yeniden sarsıldığında bütün âşıklar, komşular ve hatta 
yabancılar korkuyla birbirlerine sokuldu.
Şimşeklerle tepemizde buluttan fenerler yandı. Köpekler vızıldayarak kaçış­
tı. Nemli gece havasında serin bir rüzgâr esti. İncecik gömleğime buzdan bir 
bıçak saplandı sanki. Sonra bu dondurucu rüzgâr dindi ve ipek bir perdenin 
silkelenişini andıran nemli bir hava dalgası bütün sokağı şöyle bir dolaştı.
Ve yağmur başladı. Gece ıslandı. Su damlaları ağır, kaşmir bir pelerin gibi 
omuzlarımıza çöktü.
Kalabalıktan sevinç çığlıkları yükseldi. Yangın çabuk unutulmuştu. Herkes 
dans ediyor, ayaklar ıslak sokağı dövüyordu.
Alevler son bir tıslamayla söndü. İtfaiyeciler de dans eden insanlara katıldı. 
Biri bir müzik açtı. Ciplerinin yanındaki polisler bile kıvrak ritimle salınmaya 
başladı. Dansçılar ıslak bir devinimle dalgalanıyor, ayaklarının dibindeki su 
birikintilerinin renkleri kıyafetlerine vuruyordu.
Ben de dans ettim. Islak bir ışık nehrine bıraktım kendimi. Deniz toprağı 
yuttu. Rüzgâr mutlu bir köpek sürüsü gibi hoplayıp zıpladı. Şimşeklerin ışığı

---

sokağı yıkadı. Her bir taş sevinçle iç çekerek sıcak nefesini üfledi. Yüzlerimize 
hayata duyduğumuz inanç kazındı. Eller kahkahalarla buluştu. Gölgeler dansı­
mıza katıldı, göklerin suyunu içtiler. Mevsimin ilk yağmuru güneşin günahla­
rını silerken ben dans ettim. Mutlu bir aptal gibi.

---

---

---

“Uyumuyorsun işte.”
“Uyuyorum.”
“Uyuyorsan benimle nasıl konuşuyorsun?”
“Kâbus görüyorum.”
“Nasıl?”
“Bildiğin kâbus.”
“Ne görüyorsun?”
“Korkunç. Haftalardır ilk kez uyuyorum ve ısrarcı bir ses beni rahat bırak­
mıyor.”
Lisa kıkırdadı. “Kâbusa bak! Bir yıl sanat işine gir, bak daha neler gö­
rürsün.”
“Giderek korkunçlaşıyor. Ses susmak bilmiyor.”
Lisa nihayet sustu. Ama gözleri açıktı, biliyordum. Bir kadından yeterince 
hoşlandığınızda bunu anlarsınız. Tepemizdeki pervane yavaşça dönerek ıslak 
muson havasını dağıtıyordu. Tahta kepenklerin arasından sızan sokağın ışığı 
yatağın yanındaki duvarı yatay çizgilerle donatıyordu.
Sabah olmasına bir yarım saat daha vardı ama sahte şafak odadaki gölgeleri 
yatıştırmıştı. Yastığımın yanına koyduğum elim de dâhil bütün yüzeyler ger­
çekdışı, gri bir ışıkla kaplıydı.
Karla bir keresinde buna 
peyote etkisi
demişti. İyi bir tanımdı. Uyuşturucu 
maddelerin bütün evreni aynı tona boyama eğilimi bir hayal gücünün yarattığı 
sahte şafağa benziyordu gerçekten de. Karla hep çok akıllıydı. Ve komik.
Gözlerim kapandı. Neredeyse dalıyordum. Avucumda minik bir peyote
L
düğmesiyle karanlığa yuvarlanıyordum ki...

---