S h a n t a r a m

“Selamünaleyküm,
’’dedim.
Faaz-Shah bir an duraksadı. Gözlerimde bulamadığı bir şeyler arar gibiy­
di. Çete savaşlarında iki ağabeyiyle omuz omuza çarpışmıştım. Yeni liderleri 
Khaled’le de silah arkadaşıydık ama Faaz-Shah’la hiçbir bağım yoktu.
“Ve aleykümselam,
” dedi daha yumuşak bir sesle. “Salar’a ne oldu? Sen bu­
rada ne yapıyorsun?”
“Senin yapman gerekeni,” dedim. “Onu bıçaklayan herif yarım bırak­
tığı işi tamamlayanlasın diye başında nöbet tutuyorum. Siz kimden duy­
dunuz?”
“Hastanede adamlarımız var. Her yerde var.”
“Azim’le Saların bıçaklandığı arka sokakta yoktu ama.”
“Azim mi?”
“Son gördüğümde yerde yatıyordu. Yaşaması zordu.”
“Nerede oldu bu?”
Hepsi de genç gangsterlerdi. Ortada kızacak bir şey olmadığında bile ho­
rozlanmayı racon sayan cinsten. Bense tamamen güvendeydim çünkü en doğru 
şeyi yapmıştım ve bunu er geç anlayacaklardı. Ama Karla’ya bulaşırlarsa, onla­
rın başı belada demekti.
“Karla,” dedim gülümseyerek, “bize çay getirsen ne iyi olur.”
“Tabii.”
Esrarengiz bir gülümsemeyle uzaklaştı.
“Mohammed Ali’de oldu. Parfüm pazarından merkeze doğru yürüyorduk. 
Olaydan önce onlarla ayaküstü laflamıştık.”
“Ne alaka?”
“Dedim ya, pazardan dönüyorduk. Salarla Azim’e rastladık. Biraz konuş­
tuk ve herkes kendi yoluna gitti. Onlar bir kestirmeye girdi. Sonra ilk yan yolda 
bağrışmalar duyduk. Salar üzerime yığıldı. Belli ki biri pusu kurmuş.”

---

Siyah cüppeyi açıp kanlan gösterdim ve tekrar kapadım. Bana gönül borç­
ları olduğunu anlayınca utanarak başlarını eğdiler.
“Saları taksiyle buraya getirdik,” dedim bir koltuğa çökerek. “Ameliyattan 
çıkmasını bekliyoruz. İsterseniz bize katılabilirsiniz. Karla ne yapıp edip bize 
çay bulur.”
“İşlerimiz var,” dedi Faaz-Shah.
“Salar’ı burada yalnız bırakamazsınız. Yerinde olsam başına birini di­
kerdim.”
“Bütün adamlarıma ihtiyacım var. Nasıl olsa sen buradasın. Hâlâ Şirket’e 
sadık değil misin?”
“Hangi şirketten söz ediyorsun?”
Bir kahkaha attı. Sonra yine ciddileşti.
“Bu gece herkese ihtiyacım olacak derken şaka etmiyordum. Ne de olsa bu 
bir aile meselesi.”
“Salar akraban mı?”
“Evet. Amcalarımdan biri. Ailesi yolda. Onlar gelene kadar kalırsan min­
nettar olurum.”
“Merak etme,” dedim. Cebimden zinciri çıkardım. “Salar kefeni yırtamazsa 
bunun kız kardeşine verilmesini istedi.”
“Ben hallederim.”
Zinciri cebine koydu. Tekrar bana baktığında gözlerinde sıkıntılı bir ifade 
vardı.
“Sana borçlandım,” dedi.
“Unut gitsin.”
“Olmaz,” dedi dişlerini sıkarak.
“O hâlde alacağımı Bayan Karla’ya devrediyorum. Onun zararına olabile­
cek bir duyum alırsan ya onu ya da beni uyarırsın. Anlaştık mı?”
“Anlaştık,” dedi. “Allah’a emanet ol.”
“Sen de,” dedim ve intikam ateşiyle yanan dört genç gangsterin arkasından 
baktım.
Şirketken ayrıldığıma o kadar memnundum ki. Birilerini yaralamaktansa, 
yaralıları hastaneye yetiştirmek bana daha uygundu. Nasıl Concannon adam 
öldürmektense onları gömmeyi tercih ettiyse, benimki de aynı hesaptı. Birden 
o gri-yeşil sessizlik, dezenfektan, kolalı çarşaf ve acı ilaç kokusu ağır geldi. 
Kalbim çarpmaya, içim bulanmaya başladı.
Birkaç dakika için eski alışkanlıklarımın esiri oldum. Sanki az sonra Faaz- 
Shah ve diğerleriyle birlikte savaşa gidecektim. Bütün o şiddet görüntüleri bir

---

bir gözlerimin önünden geç,i. Sonra birden kimzeyle s,va
f
mak zorunda olma- 
dıgımı hatırladım.
Ne bu kavgada ne de bir başkasında.

---