S h a n t a r a m

Orası burası mı,
diye sordum kendime. Ben bir yuva istiyordum. Her yer 
olurdu.
Onu burada bulacak mıyım?
Bir bağ istiyordum. Her şeyimi tek bir aşka 
vermek ve karşılığında sevilmek istiyordum.
O burada mı?
Bir cevap bulabilmek ümidiyle kavşağa baktım. Kırmızı, sarı 
ve beyaz ışıkların arasında kıvrılan dev bir yılanı andıran Bombay trafiğine.

---

OTUZ SEKİZİNCİ BÖLÜM
V
J_/rken gelmiştim. Oteldeki film galasının davetlilerini taşıyan limuzinler 
şimdiden kapıda sıra olmuştu. Motoru otelin karşısındaki bir palmiyenin altı­
na koydum ve kaplumbağa hızındaki dakikalar boyunca saatin sekiz olmasını 
beklemeye koyuldum.
Lobinin geniş kapısından, içeride sponsorların logosunun bulunduğu du­
varda poz veren onur konukları görünüyordu.
Kapıda yeni limuzinler durdukça gazeteciler oraya akın ediyor ve sponsor 
duvarının önü kısa bir anlığına boşalıyordu. Büyük düşünürlerin yağmur­
lu yıllar boyunca, yağmurlu Bombay öğleden sonralarında büyük fikirlerini 
tartıştıkları geniş lobi bugünkü gala için düzenlenmiş ve bütün ruhunu kay­
betmişti.
Beklemekten sıkılıp arka kapıya yöneldim. Oradaki güvenlikçiyi tanıyor­
dum. Merdivenleri çıktım ve Karla’nın kapısını çaldım.
Ayaklan çıplaktı. Siyah, ipek bir pantolon ve bluz giymişti. Bluzun fermu- 
arlı cepleri vardı. Önü de fermuarlıydı.
Ensesinde topuz yaptığı saçlarını ince, gümüş bir mektup açacağıyla top­
lamıştı.
“Erken geldin.” Gülümsedi ama beni içeri davet etmedi.
“Ya erken gelirim ya geç kalırım zaten.”
“Senin gibi 
serbest çalışan
biri için büyük yetenek. Girsene.” 
lamam.
“Rish!” diye seslendi omzunun üzerinden. “Röportaj bitti.”
Kapıyı açtığında Rish’i gördüm. Lisa’nın galerideki ortaklarındandı. 
Koşturarak kapıya geldi.
“Başımız sağ olsun,” dedi iki eliyle birden elimi yakalayarak. “Ne kadar 
üzüldüğümü anlatamam. Haberi aldığımda kulaklarıma inanamadım. Canım 
Lisa’cığım. O günden beri kendimde değilim.”
.

---

Karla’yı kapıya sıkıştırıp koridora çıktı ve yanımdan geçip asansörlere doğ­
ru yürüdü. Arkasından baktım. Ne uzun bir koridordu.
“Kendinde olmayan bir adama ancak ahmaklar yarenlik eder,” dedi Karla. 
“Gelsene. Ne uzun bir gündü.”
Pencerenin önündeki kanepeye kuruldu.
“Bana bir içki hazırla ne olur,” dedi kapıyı kapadığımda. “İçkimi bir başka­
sının hazırlamasına bayılırım.”
“Ne istiyorsun?”
“Mutlu Mary.”
O ne?
“Kansız Bloody Mary. Bol buzlu olsun.”
İçkileri hazırlayıp yanına oturdum.
“Kadeh kaldıralım mı?”
“Bana kızıp kaçmana mı?”
Güldü.
“Eski günlerimize içsek?”
“Ve kaybettiğimiz sevdiklerimize,” dedim.
“Kaybettiğimiz sevdiklerimize,” dedi bardağını benimkiyle tokuştururken. 
İçkisini elinden bırakmadan önce kocaman bir yudum aldı. “Kendini top­
lamalısın, Shantaram.”
“İyiyim ben.”
“Saçmalama. Sana dört kemik attım. Ahmak, mutlu, kan ve buz. Hiçbiriyle 
oralı olmadın. Bu sen değilsin. Sen ve ben bu değiliz.”
“Sen ve ben?”
Aklımın hâlâ çalıştığını görünce gülümsedi.
“Lisa’ya malı kimin verdiğini bulmakta neden bu kadar kararlısın?”
“Sen değil misin?”
Bardağını aldı, bir süre evirip çevirdi. Sonra içkisinden iki parmak içip bü­
tün vezirleriyle bana baktı.
“Bunu öğrenirsem ya da sen öğrenirsen onu öldürmek isteyeceğiz. Gerçekler 
insanların insanları öldürmesine sebep olabilir. O kadar ileri gitmek istediğin­
den emin misin?”
“Sadece Lisa’ya ne olduğunu öğrenmek istiyorum. Bunu ona borçluyum, 
Karla.”
Ellerini bacaklarına koydu. Derin bir iç çekti ve kalktı.
Odanın karşısındaki yazı masasına gitti. Çantasından Didier’ninkine ben­
zeyen pirinç bir sigara tabakası aldı.

---

Yanıma döndüğünde bir esrarlı sigara yaktı.
“Bu gece buna ihtiyacım olacağı aklımın ucundan geçmezdi,” diye mırıl­
dandı sigaradan derin nefesler çekerken.
Gözlerim vücuduna kaydı. Siyahlar içindeki silüetine. Aşkım içimden hay­
kırmaya başladı.
“Ya bunu içecektim,” dedi, “ya da kafanda bir şişe kıracaktım.”
“Senin neyin var? Neden öyle bir tepki verdin?”
İki sigara daha çıkardı. Sonra tabakayı sertçe kapayıp çantasına attı.
“Al,” dedi esrarlı sigaraları elime tutuşturarak.
“İstemem. Zaten kafam iyi.”
“Siktir git, Shantaram. İç şunları.”
“Tamam, kızma.”
Sigarayı yaktım. Her ağzımı açışımda bir nefes daha çekmemi işaret edi­
yordu.
“Biliyor musun?” dedim nihayet konuşmama izin verdiğinde. “Bugün bana 
ikinci kez siktir git dedin.”
“Daha iyi hissedeceksen kendime de küfredeyim. Siktir git, Karla. Oldu mu?” 
“Yok canım. Ben...”
“Hatta sen de söyle. Siktir git, Karla, de. Hadi, bir dene en azından.” 
Gözlerimi suratına dikti.
“Yapamam.”
“Yahu bir dene.”
“İnsan gün batımına siktir git diyebilir mi? Ya da evrene?”
Gülümsemesine rağmen gözlerindeki amansız ifade silinmedi. Ne düşün­
düğü hakkında hiçbir fikrim yoktu.
“Bak,” dedim, “bir konuda anlaşalım. Lisa’ya neler olduğunu bilmek istiyo­
rum. Lisa ve bizim için bir teselli istiyorum. Bunu nasıl göremezsin?”
“Bazen bir teselliyle intikam arasında yalnızca kısacık bir yokuş vardır ve 
birçok insan oradan aşağı yuvarlanır.”
“Ben o tiplerden değilim, Karla.”
Güldü. “Ben senin ciğerini biliyorum, Lin.”
“Öyle mi?”
“Elbette.”
“Emin misin?”
“Bir soru sor hadi.”
Güldüm. Sonra gayet ciddi olduğunu fark ettim.
“Sahi mi?”

---

“İç şu sigarayı.”
Bir nefes çektim.
“En sevdiğin renk mavi ve yeşil. Gökyüzüne karışan yapraklar.”
“Pekâlâ. En sevdiğim mevsim?”
“Muson.”
“En sevdiğim...”
“Hollyvvood filmi,