S h a n t a r a m

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
Evim Leopold’ün yerine yakındı. Motorla caddenin turist kalabalığından 
sıyrılıp Colaba Polis Merkezi’nin bulunduğu sokağa geçtim ve Bombay’daki 
bütün taksi şoförlerinin Elektrik İdaresi olarak bildiği köşeye doğru ilerledim.
Polis merkezinin köşesinden sağa sapıp ağaçlık yola girerken nezarethane­
nin duvarını gördüm. Orayı bilirdim. Hücrelerinde vakit geçirmişliğim vardı.
Gözlerim bana ihanet etti ve yavaşça binanın parmaklıklı pencerelerine 
kaydılar. Aklıma bazı görüntüler geldi. Helaların pis kokusu ve kapının yanın­
da nispeten daha temiz bir köşe bulabilmek için itişip kakışan adamlar.
Sonraki köşede Beaumont Villası’nın bahçe kapısına motoru park ettim. 
Bekçiye bir selam çakıp merdivenlerden hoplaya zıplaya üçüncü kata çıktım.
Zili birkaç kere çalıp içeri girdim. Salondan mutfağa geçerken çantamla 
anahtarlarımı masaya fırlattım. Onu mutfakta da yatak odasında da bulama­
yınca yeniden salona döndüm.
“Hayatım, ben geldim!” diye seslendim Amerikan aksanıyla.
Terasın volanlı perdelerinin arkasından kahkahası geldi. Perdeleri yana çek­
tiğimde onu hap kadar bahçesinin önünde buldum. Dizlerinin üzerine çök­
müştü. Avanta peşindeki birkaç güvercin arsızca etrafında dolanıyordu.
“Şuraya bir bahçe yapmak için dişini tırnağına taktın,” dedim. “Şimdi de 
güvercinlerin onu didiklemesine izin veriyorsun.”
Lisa mavimsi yeşil gözlerini bana dikti. “Sen beni yanlış anladın. Asıl istedi­
ğim kuşlardı zaten. Bahçeyi onları kandırmak için yaptım.”
Beni öpmek için ayağa kalktığında, “Sen benim kuş sürümsün,” dedim.
“Harika,” diye dalga geçti, “yazar evine döndü.”
“Ve seni gördüğüne nasıl memnun oldu bilemezsin.” Gülümsedim ve onu 
yatak odasına doğru çekiştirdim.
“Ellerim pis,” diye karşı koymaya çalıştı.
“Oh, daha iyi.”

---

“Ya, hayır.” Kıkırdayarak elimden kurtuldu. “Ciddiyim. Yıkanma 
olmaz.”
“Tamam, hadi.”
“Birlikte değil. Önce güzel bir duş al. Sonra da üzerini değiş.”
“Neden? Kıyafete ihtiyacımız olmayacak ki.”
“Hayır, efendim, olacak. Çünkü dışarı çıkıyoruz.”
“Lisa. Daha yeni geldim. İki haftadır yoktum.”
“Neredeyse üç hafta oldu,” diye düzeltti. “Söz veriyorum, gece birbirimi 
iyi geceler dilemeden önce bol bol merhabalaşacağız.”
“Bu merhaba daha çok vedaya benzedi ama.”
“Merhaba, vedanın girizgâhıdır zaten. Hadi, duşa.”
“Nereye gidiyoruz?”
“Seveceğin bir yere.”
“Yani nefret edeceğim.”
“Bir sanat galerisine.” 
|
“Yaşasın!”
“Mızıkçılık etme,” dedi gülerek. “Bu çocuklar başka, Lin. Harbi iyi sanat­
çılar. Nefis bir sergi olacak. Çabuk olmazsan kaçıracağız ama. Eve zamanında 
geldin diye nasıl sevindim. Ne olur hevesimi kursağımda bırakma.”
Kaşlarımı çattım.
“Yapma, Lin,” dedi gülerek. “Sanat ölürse geriye ne kalır?”
“Seks. Yemek ve daha çok seks.”
“Galeride bir sürü ikram olur,” dedi beni banyoya doğru iterek. “Hem 
düşünsene. Küçük kuş sürün onu çok ama çok çok istediği bir etkinliğe gö­
türmenden ne kadar memnun olacak ve eve döndüğümüzde sana minnetini 
göstermek için neler yapacak! Hadi şimdi marş marş doğru banyoya!”
Duşakabine girdiğimde daha gömleğimi kafamdan geçirirken musluğu 
açtı. Kotum sırılsıklam oldu.
“Ya ne yaptın! En iyi kotum bu benim.”
“Ama haftalardır kıçında,” diye seslendi mutfaktan. “Bu akşam ikinci en iyi 
kotunu giyiverirsin.”
“Ben bilmem. Hediyen arka cebimdeydi. Herhalde sırılsıklam olmuştur.” 
Anında kapıda bitti.
“Bana hediye mi aldın?”
“Tabii.”
“Çok tatlısın. Sonra açarım.”
Yine içeri gitti.

---

“Tamam,” diye seslendim. “Galerideki müthiş eğlenceyi kaçırmayalım 
tabii.”
Dakikalar sonra musluğu kapadığımda bir Hint filminin şarkısını mırıl­
dandığını duydum. Tesadüf müydü, yoksa aşkın helezonik odaları arasındaki 
ahenk mi bilinmez ama ben de daha birkaç saat önce Vikram ve Naveen’le 
yürürken aynı şarkıyı söylüyordum.
Daha sonra, hazırlanırken de aynı şarkıyı bu kez birlikte mırıldandık.
Bombay trafiği akrobatların küçük filler için hazırladığı bir sistemdir. Yirmi 
dakikalık bir motosiklet yolculuğunun ardından Cumballa Tepesi’ne vardık. 
Burası Güney Bombay’ın en seçkin dağının eteklerinde zengin bir muhitti.
Motosikleti son modaya uygun uçukluktaki Backbeat Sanat Galerisi’nin 
karşısındaki otoparka koydum. Yine son modaya uygun Ortodoksluktaki 
Carmichael Yolunun başındaydık. Galerinin önü pahalı ithal arabalar ve zen­
gin zümrenin tanınan şahsiyetleriyle doluydu.
Lisa kalabalığı yararak içeri girmeyi başarabildi. Uzun odada, girişin ya­
nındaki güvenlik tabelasında belirtilen maksimum kişi sayısının belki iki katı 
kadar insan vardı. Yüz elli kişi filan olduğumuzu tahmin ettim.