S h a n t a r a m

Merhaba
canım. Ben CLA. Düşüncelerinizi okuyan bir makine geliştirdik ve sizi orda burda
sormamıza hiç gerek kalmadı çünkü ben CLA’im ve taşaklı bir makinem var,
de­
mez miydi?”
“Ama şey...”
“Adlarınızı biliyor muymuş?” diye araya girdi Naveen. Genç yüzünde ciddi 
bir ifade belirmişti. “İkinizi de mi soruyor? Yoksa sadece Akrep’i mi?”
İki adam da Naveen’e baktı.
“Naveen Adair,” dedim. “Özel dedektif.”
Bir sessizlik oldu.
“Hadi lan,” diye mırıldandı İkizler. “Çarşıda pazarda bunu açık ettiğine göre 
pek özel sayılmaz ha? Orta dedektifi desek daha iyi. Orta malı gibi. Bildin mi?”

---

DAĞ GÖLGESİ ■ 19
Naveen güldü.
“Soruma cevap vermediniz.”
Yine bir sessizlik.
“Nasıl yani özel dedektif?” diye sordu Akrep kuşkuyla.
“Dedektif işte,” dedim. “Rahip gibi. Hayatında sadece bir kez muhatap 
olduğun türden. Adam size bir soru sordu. Cevap versenize.”
“Dur bakayım.” Akrep gözlerini havaya dikti. “Şimdi düşündüm de herif­
çioğlu bir tek beni sormuş. İkizlerle işi yok demek.”
“Nerede kalıyor?” diye sordu Naveen.
“Bilmiyoruz,” dedi İkizler. “Başta ciddiye almadık. Ama iki gündür peşi­
mizde. Akrep tırsmaya başladı. Zaten ödleğin önde gideni, iyice kafayı yedi. 
Bizimkilerden biri bugün herifi bir yoklayacak. Yakında nerede kaldığını öğ­
reniriz.”
“İsterseniz ben de bakabilirim,” dedi Naveen.
George’lar bana baktı. Omzumu silktim.
“Olur valla,” dedi Akrep. “Hem de mis olur. Şu herif kimmiş öğrenelim 
bakalım.”
“Yoksa mahvolduğumuzun resmidir,” diye atıldı İkizler. “Akrep’in parano­
yası bana bulaştı. Sabahlan bir kalkıyorum, boğazıma sarılmışım. Uykusunda 
kendini boğan adam olarak tarihe geçmeme az kaldı.”
“Biz ne yapalım?” diye sordu Akrep.
“Ortalıkta görünmeyin,” dedi Naveen. “Adamın nerede kaldığını öğrenir­
seniz Lin’e haber gönderin. Ya da bana. Merewether’deki Natraj binastndayım. 
Adım, Naveen Adair.”
George’lar önce birbirlerine, sonra sırayla bana ve Naveen’e bakarken kısa 
bir sessizlik oldu.
“Bana da makul bir plan gibi geldi,” dedim İkizlerin elini sıkarken.
Ona verdiğim para en sevdikleri uyuşturuculardan en az ikisine, mütevazı 
bir otelde birkaç geceye, çamaşırcıya olan borçlarını kapamalarına ve bayıldık­
ları Bengali şekerlemelerine yeterdi.
George’lar sokağın kalabalığına karışırken Akrep’in başını Londralı arkada­
şının omzuna dayadığını gördüm.
“Tahminin ne?” diye sordum Naveen’e.
“Avukat kokusu alıyorum,” dedi. “Bakalım yumurtadan ne çıkacak? Ama 
peşinen anlaşalım. Hiçbir şey de çıkmayabilir. Biliyorsun, daha amatör sayı­
lırım.”
“Amatör, bir işi nasıl yapmayacağını henüz öğrenmemiş kişidir.”

---

“İyiymiş. Alıntı mı?”
“Öyle.”
“Kim demiş?”
“Bir zamanlar tanıdığım bir kadın.”
“Ben de tanışabilir miyim?”
“Hayır.”
“Lütfen.”
“Ne olacak senin bu tanışması zor insanlarla tanışma merakın?”
“Karla. Bunu o söyledi, değil mi? Güzelmiş.”
Durup yüzümü onunkine yaklaştırdım.
“Gel, seninle bir anlaşma yapalım. Bir daha bana Karladan bahsetme.”
“Bu bir anlaşma değil ki,” dedi gülümseyerek.
“Anladığına sevindim. En son içki içecektik.”
Leopold’ün bira ve köri kokulu inine girdik. Akşam olmak üzereydi.ı 
Birazdan içerisi turistler, uyuşturucu satıcıları, karaborsacılar, dolandırıcı­
lar, oyuncular, öğrenciler, gangsterler ve kötü çocuklara meraklı iyi kızlarla 
dolacaktı. Leopold’ün restoran masası görünümlü rulet masalarında bağırıp 
çağrışacak, yemek yiyecek, içki içecek ve ruhları üzerine kumar oynayacak­
lardı.
Didier barın en çok bu zamanını severdi. Günlük ikinci tur alkol seansını 
devirmek için arka duvardaki her zamanki masasına sinmişti. Oradan mekânın 
üç kapısına da hâkim olabiliyordu.
Kol mesafesinde tuttuğu bir gazeteyi okuyordu.
“Didier ve gazete! Önceden uyarsaydın keşke. İnsanları böyle şok etmeye 
hakkın yok!”
Etrafta aylak aylak dolanan Sweetie adındaki garsona döndüm. Yakasındaki 
pembe isim kartı da tıpkı onun gibi dolanmaya çıkıp omzuna doğru kaymıştı. 
“Aşk olsun, Sweetie. İnsan dışarı bir