С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

олувчи қўрқинч ва қувонч минутлардан қутулиш замони яқинлаш-
ган эди.
Одина энди кўп ўйлаб турмади. Овчининг кўзидан қочиб, узоқ
муддат ётган оч беданадак ўрнидан ирғиб турди. Эшак ҳам унинг
мақсадига тушунгандек, кўча қоронғилашгач, ўтлоқдан қайтиб,
у ётган харсангнинг ёнига келиб минишга шай бўлиб турган эди.
Одина хуржун ва кўлворини эшакка ортди. Бир неча кунлик
тоғли-тошли йўлни пиёда кезиб, оёқлари қаварган Одина, ёлғиз
бу кечада, тез юрмоғи лозим бўлган энг кейинги йўлда ўзи ҳам
эшакка минди, бирдан уч соат ўтлаган эшак илгариги кунларга
қараганда бу кеча тезроқ юрар ва одатдан ташқари югурар эди.
Лекин одатдан ташқари тез юрмоқни, мумкин бўлса учиб бормоқ-
ни истаган Одина уни сезмас, эшак ўз йўлини секинлаштирган-
га ўхшайди, деб ўйлар эди. Шунинг учун эшакдан тушиб, уни
ҳайдаб юрмоқчи бўлди. Сағрисига бир-икки таёқ еган эшак чопди.
Пиёда югураётган Одина унга етиша олмади. Шунинг учун «иш-
иш-иш» деб уни тўхтатиб, яна миниб олди, тағин эшак йўлини
секинлаштирди, деб ўйлади. Тағин тушди, тағин минди. Шундай
қилиб, қишлоққа етиб келиб, ўз ҳовлисига кирди.
Уйда Ойшабиби тўшагида чўзилиб ётган, Гулбиби бўлса унинг
оёқларини уқалаб, сўзларини тинглаб ўтирган эди. Гулбиби учун
бу сўзлар ҳар кеча-кундуз бир неча қатла такрор эшитиладиган
сўзлар бўлса ҳам, уларни эшитмакдан у сира зерикмас эди.
Чунки Ойшабибининг сўзлари яккаш Одина устида борар эди. Бу
сўзларнйнг кўписи Одина тўғрисида кўрилган тушлар ҳикояси
ва уларнинг таъбиридан иборат эди.
Ойшабибининг ўтган кеча кўрган туши ҳам бурунгилардек
икки ёқлама эди. Яъни яхши ёққа ҳам, ёмон ёққа ҳам таъбир
қилув мумкин эди:
Кечаси эмиш, Гулбиби билан Ойшабиби ётган маҳалда уйга