С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

шижоат ва жасоратда йигирма беш яшар йигитлардан қолиш-
масди. Тўладан келган, ўрта бўйли бу қизнинг кўзлари катта-
катта, юзлари оппоқ ва лўппигина, сочлари қўнғироқ эди. Унинг
хурморанг қўнгироқ сочлари қоп-қора қайрилма қошлари устига
тушиб, ажиб бир латофат кашф этган эдики, ҳар қандай
кишини мафтун этарди.
Шу сабабдан ҳам отрядда у билан гаплашиб шўхлик қилишни
хоҳламайдиган одам йўқ эди. Лекин у шўхликдан ҳам, ўйиндан
ҳам ўзини тортиб юрар, негадир руҳида доим ғам изи сезилар
эдики, биз бундай ҳолатни совет ёшларининг ҳеч бирида кўрма-
гандик. Уртоқлари ҳаммавақт уни хурсанд қилишга уринардилар,
ундан ғамгинликни сал бўлса ҳам четлатиш мақсадида дам олиш
вақтларида турли хил ўйинлар ташкил этар, қизиқ-қизиқ ҳикоялар
айтардилар. Лекин у буларга ҳеч эътибор бермас, ҳушсиз одам-
лардрк ҳар қандай гапга ҳам бепарволарча қарарди. Аммо
чегарачиликка оид бирон иш чиқиб қолса, ҳаммадан олдин майдон-
га тушар ва энг хавфли жойларда ҳаракат этарди. Ҳатто баъзан
у бундай вақтларда командирнинг буйруғини кутиб ҳам ўтирмасди.
У қомандирнинг рухсатисиз иш тутгани учун бир неча бор огоҳ-
лантирилган, ҳарбий жазо олган бўлса ҳам бирон ҳодиса рўй бергу-
дек бўлса, рухсат ва буйруқни унутиб, отилиб олға ташланарди.
Бу қиз 1932 йилнинг 15 апрелида ўқиётган мактабини таш-
лаб, ҳеч кимдан рухсатсиз Тошкентдан чегарага келиб, чегарачи-
лик ишига кирганди. Унинг мактабни ташлаб кетиш воқеаси
қуйидагича бўлганди:
Тошкент таълим-тарбия техникумининг ўқувчилари кундуз
соат ўн иккида йигирма минутлик танаффусга чиқдилар. Улар
тезроқ чой ичиб олиш мақсадида буфет томон югуришди. Шу
найтда мактаб коридорига иочтальон кириб келди. Узоқ жойлар-