С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

турдилар. Ҳалигп таёқлардан бир донада.н олиб, икки кнши
икки томонимда турди. Мирғазаб:
— Ур!— дегач, улар «пахта савар» қилиб ура бердилар.
Бир неча дафъа урганларидан кейин мирғазаб:
— Қўйинг, энди ипакдай юмшаган бўлса керак,— деди.
Улар мени тағин турғизиб ўтиртирмоқчи бўлдилар, лекин
ўтиришга мажолим йўқ эди.
— Қалайсан?— деб миргазаб кулиб мендан ҳол сўради,—
биргина таёқ сиимай туриб ҳушдан кетдинг. Шунчалик ҳолинг
бор экан, нега ростини айтмадинг? Бу подшоликнинг ўттиз икки
хил қийногидан биргинаси, бундан кейин тирноқ учи ва тизза
суягигауришлари,бошдан-оёқбаданиниқонатиб,тузсепишлар,бош
бармоқ билан тик тутиб туришлар, хамирдан охурча ясаб, унга қи-
зитилган ёғ қуйишлар ва бошқалар
1
бор. Ҳали ҳам бўлса вақт бор.
Жадидлик йўлида қилган ишларингни айтиб, ўз жонингни қутқар.
Мирғазаб одамларидан бири:
— Тақсир, ҳозир бир оз ҳолдан тойди, букун айта олмаса,
эрта айтар, бу кеча ўйласин, агар эртага ҳам айтмаса, унда яна
азоблаймиз,— деб орага турди.
Мирғазаб:
— Тузук,— деди,— кун ҳам кеч бўлди, ҳар нима керак бўлса,
эртага қилармиз, бўйнига жел, оёгига кунда уринг, жуда ўктам
кўринади, қочиб кетмасин,— деб чиқиб кетди.
Мирғазаб одамлари, бўйнимга жел уриб, оёгимни кундадан
ўтказдилар2, кундага пона қоққанда жоним чиқаёзиб, чириллаб
дод солдим, додимни эшитадиган одам бўлмади, ҳаммалари уйдан
чиқиб, устимдан эшикни қулфлаб кетдилар.
Албатта, у кеча тонг отгунча ухлай олмадим, бир ёқдан оёқнинг
кундада азобланиши, иккинчи ёқдан эртага кутилган подшо-
лик қийноқларининг қўрқинчи кўз юмишга йўл бермас эди.
Тонг отди, кун туғди, туш бўлди, пешин келдп. Ҳали ҳам мир-
ғазабдан дарак йўқ, Икки кундан бери шаналоқ ва калтакдан