С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

муқаррар қилдим. Ҳамда бир кун тонг қоронғиси билан Карма-
на шаҳридан станцияга қочиб, у ердаги темир йўл ишчиларига ўз
мақсадимни айтднм ва уларнинг ёрдами билан вагонга яшириниб,
бу ерга келдим.
— Бу гайрирасмий кинимларни қочиш учун кийгандир-
сан-а?— деб сўради Шоҳмирза.
— Йўқ,— деб жавоб берди нотаниш кицш,— бошимдаги бу
кийимлар «шербачча»лигимдан қолган нишонадир.
Одина сўзни Қоратегин устига бурмоқчи бўлиб:
— Қоратегинда қандай гуноҳ билан қамалган эдинг?— деб
сўради.^
— Бу воқеа жуда қизиқ,— деди у киши,— ўтган йил мен
тожик шичилари билан Фарғонада Қоратегинга бораётганнмда
чегарада хуржунимдан чой ўралган эски бир газета чиққани учун
амир одамлари мени жадид деб...
Нотаниш киши сўзини битирмасдаи Одина бўйнини тнклаб,
у одамга диққат билан қаради-да, бирдан:
— Вой, сен Шариф эмасмисан?— деб бақнрди.
Нотаниш киши суҳбатдошининг бу ногаҳоний кашфиётпдан
ҳайратда қолиб, диққат билан унга бнр қарадн ва унинг сўро-
гига жавоб бериш ўрнига, ўз навбатида:
— Вой! Сен Одина эмасмисан?— деб сўради.
Бу бир-бировига нотаниш бўлган икки эски ошна ўз сўроқла-
рига жавоб олиш ўрнида жойларпдан туриб, қучоқлашиб кў-
ришдилар.
XXV
ШАРИФ
Бу манзара жуда қизиқ эди. Бундан икки дақиқа бурун бирор
хабар эшитмак учун нотаниш кишини тадбир билан ўз матлаби
устига келтиришга уринган Одина, ҳозир кутилмаган вақтда у
киши бнлан эскн ошна бўлиб чиқди, энди у ҳар бир хабарни тўг-
6 -4 0 1 6
81
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ридан-тўғри бу кишидан сўрай олар ва ҳеч мулоҳазасиз унга
ўз саргузаштини гапира бплар эди.