С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

аҳмоқлардан эмасман. Мен ўлимдан қўрқмайман. Биз амирга қар-
ши қўзғалганда ўлимни бўйнимизга олган эдик. Мен қўлга тушган-
дан кейин тирик қолмаслигимни яхши биламан. Лекин менинг
ўлимимдан сенга ва амирга ҳеч бир фойда йўқлигини билиб қўй,
ёлғиз менгина эмас, бутун Бухоро қочоқлари ўлдирилсалар ҳам
сиз қутула олмайсиз... Бизнинг орқамиздан келадиганлар сизни
даф қилиб, дунёни мурод вужудингиздан аритажаклар.
Ёвқочди бу аччиқ ва очнқ сўзларни эшитиб, кўзлари қўйни
кўрган бўри кўзидек ғазабдан ёнди ва бу одобсизни ўлдириб, мур-
дасини ўтда куйдиришни тилар эди. Лекин кўп машаққатлар
билан қўлга киргизилган бу овни тириклайин амирга тортиқ қи-
лишни муносиб кўриб, қулоқ-чаккасига бир-икки шапалоқ урди-
риш билан ўз ғазабини бир оз пасайтирди ва уни тез юрувчи чоиар-
лар билан Бухорога, амир ҳузурига узатди.
80
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Лмпр у бандини умрли қамоққа ҳукм қилгандир?— деб
сўради Шоҳмирза.
— Йўқ,— деди у кнши, — амир у бандини Старомахосса чор-
богида ўз кўзи олдида қилич билан чоптириб, қийма-қийма қил-
дирган.
— У бандининг ўзи ким экан?
— Кенинчалик у кишининг Бухоро қочоқларидан Мирза Ус-
мон деган бир киши эканлиги, уни каттақўрғонлик аксилинқи-
лобчй алдаб, Тошкентдан Каттақўргонга келтириб, Бухоро чега-
раси яқинлигида амир «шербаччалари» (ўгрилари) қўлига тонши-
риб, Ёвқочдига юборганлиги маълум бўлди.
Нотаниш киши ўз саргузаштшш давом қилиб: '
— Мен,— деди,— бу ҳодисадан Туркистонда Бухоро қочоқ-
лари жим турмасдан, амирга ва бу қадар ҳақсизликларга қар-
ши ҳозирлик кўраётганликларини англаб, шу томонга қочишни