С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Даста нафарлари ё гуруҳлари қўлидан: «мени таладилар»,
деб келиб, Ёвқочдига арз қиладиган баъзи соддадиллар ҳам учрар
эди. Ёвқочди шундай кишиларга:
— Менинг одамларим сени талаганнни ким кўрган, сен, боль-
шевик, жаноби олийнинг фидокор қулларини бадном қилмоқчисан,
нўқол кўзимдан, бўлмаса ҳозир банди қилиб Бухорога жўната-
ман,— деб қувар эди.
Мен бундай воқеаларнинг ҳеч бирини кўрувга тоқат қила
олмас, бу жаллодлар орасидан қочиб қутулишни тилар, аммо
қаерга ва қандай қочишни билмасдим. Албатта, ўз ватанимга
боролмас эдим, чунки йўлда қўлга тушмасам ҳам у ерда қўлга
олиннб яна қамалишим аниқ эди. Самарқанд ва Тошкент томон-
ларига ҳам қочиб чиқишга ботирлик қила олмас эдим, чунки:
«Бухоро томонидан уёққа борганларни большевиклар ўлдирар,
у ерлардаги халқнинг ўзи ҳам большевиклар қўлидан додга кел-
ган», деб бизни қўрқитар эдилар. Большевиклар қўлидан қочиб,
Бухорога бораётган бой ва муллалар ҳам амир одамларининг
шундай иғволарини ўн чандон орттириб тасдиқ қилардилар. Бухо-
ро қочоқларидан гап очилиб қолса: «У муртадлар тупроққа ай-
ланиб кетди, энди у кофирлардан дунёда асар ҳам қолмаган»
дер эдилар.
Бир кун Каттақўргон томонидан бир кишини банди қилиб олиб
келдилар. Ёвқочди у одамга деди:
— Э, муртад, энди хорлик-зорлик билан итдек ўлдириласан.
Агар Бухоро қочоқларининг нима қилиб юрганлари, жаноби
олийга қарши қандай тайёрлик кўраётганликлари, рус большевик-
лари билан қандай муносабатда эканликларини рости билан айт-
санг, жаноби олийга арз қилиб, сенинг қонингни багишлатмо-
гим мумкиндир.
— Мени алдайман, деб бекорга овора бўлма,— деди мазкур
банди,— мен сендек номуссиз ёлғончилар сўзига ишонадиган