С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

улғайишини, Арбоб Камол қўлидан қутулишини, тўй кам-кўстини
тайёрлаб, ўз омонати Гулбибини унинг (Ойшабибининг) қўлидан
олишини тилар эди.
Ойлар, йиллар шундай ширин хаёллар билан ўтди. Одина
Арбоб қўлида икки йил ишлади, ўн етти ёшга тўлди. Ойшабиби
ўз муродига етишув чоги яқинлашганини билиб, бир кун Одинани
ўз олдига чақириб:
— Онанг айлансин, болам,— деди,— худога шукр, бўйга етган
бир йигит бўлиб қолдинг, Арбобнинг ҳаққи-ҳисоби ҳам туга ёзган
бўлса керак. Энди ўз хўжайинингдан фотиҳа олиб, бошқа бирорта
ишнинг пайига туш, беш-ўн танга орттириб, онангнинг эшигини
оч, отангнинг чироғини ёққин...
Одина ҳам кўпдан бери шу хаёлда эди, у ҳам тезроқ Арбоб
Камол қўлидан қутулмоқни, бошқа ватандошларидек Фарғона
томонларга бормоқни, унда ҳаммоллик, муздурлик1 қилиб беш-ўн
танга пул орттирмоқни, сўнгра ўз ватанига қайтиб, холаваччаси
бўлган Гулбибига уйланмоқни орзу қилар эди. Аммо қандай ва
1 М у з д у р л и к — марднкорлик.
12
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

қайси йўл билан Арбоб қўлидан қутулмоқни билмас ва бу боши
берк кўчадан чиқмоққа йўл тополмас эди. Чунки Арбобнинг
сўкишлари, шапалоқлари унинг юрагини шу қадар олган эдики,
ундан ҳисоб-китоб ва жавоб сўраш нари турсин, бош кўтариб,
унинг юзига қарашга ҳам юраги дов бермас эди. Лекин бувиси-
нинг топшириги билан бир оз дадилланди. Бир кун фурсат топиб,
ўз муддаосини Арбобга айтди.
Арбоб бу гапни эшитиши билан йиртқич ҳайвондек бўкирди:
— Жавоб... ҳисоб... бу нима деган сўз... бу валади зинонинг
қорни тўйган шекилли!..
Сўнгра ғазаб билан машъалдек ёнган кўзларини Одинага қа-
ратди: