Рашод Нури гунтекин оэод обид таржимаси

да қоровул ҳам бўлган. Мен бу гапни ўз қулоғим билан эшитганман. Ўшанда мен қаҳвахонанинг рўпарасида ўтирган эдим.
X а л и л — Айтган бўлсам айтгандирман...
И м о м — Менга ишонмайсанми? Ундай бўлса, ўшалардан сўраб кўрай- лик. (Деразадан қичқиради.) Ҳой мешкобчи!
Мешкобчининг овози — Шу ердаман, имом афанди...
И м о м — Бир куни ҳофиз Халил сенга “Манави бўш кўзачага тўлдириб сув қуйиб бер” деганмиди?
Мешкобчининг овози — Ҳа, деганди.
И м о м — Қоровул қани?
Қоровулнинг овози — Мен ҳам шу ердаман, имом афанди!
И м о м — “Бўш кўзача” деган гапни сен ҳам эшитганмидинг?
Қоровулнинг овози — Эшитгандим, имом афанди.
И м о м — (Халилга.) Ана, энди ўзинг ҳам эшитдинг. Ҳақ гапни гапира- ётганимга ишонч ҳосил қилдингми? Оппоқ соқолим бйлан ёлғон гапириб, оғзимни ҳаром қилиш менга ярашмайди, ўғлим!
X а л и л — Имом афанди, хўп, мен “кўзача бўш” деганман. Хўш, нима бўпти шунақа деган бўлсам?
И м о м — (Қичқиради.) Э-э, бас-е... Тавба де! Дарров Оллоҳдан кечирим сўра... Қанақа ҳофизсан сен ўзинг? Ахир, “кўзача бўш” дегани “хотинимни талоқ қилдим” дегани-ку! Шариат билан ҳазиллашиб бўлмайди... (Кириб кел- ган Салоҳийга ишора қилади.) Орамизда яна бир илмли одам бор. Мана, ўша айтсин.
Салоҳий — Ҳофиз, буни ўзинг ҳам яхши биласан, лекин негадир ўзингни ҳеч нарса билмайдиганга соляпсан... Мусулмон қонун-қоидаларига кўра, эркак одам “кўзача бўш” дейиши ҳамоно, у хотинини талоқ қилган ҳисобланади. Бинобарин, Малак анчадан бери сенинг хотининг эмас.
X а л и л — (Йиғламоқдан бери бўлиб.) Тўғри, бу гапларнинг ҳаммасини биламан... Лекин шунақа бўлиши мумкинлигини етти ухлаб тушимда ҳам кўрган эмасдим. Ҳамиша ичида суви йўқ кўзачани кўрганимда “кўзача бўш” деганман. Энди эса маълум бўляптики, хотиним кўпдан бери менинг хоти- ним эмас экан-да...
И м о м — Ҳа, шунақа, ўғлим. Хотининг эмас.