Qozoqboy yoldoshev, valijon qodirov, jalolbek yoldoshbekov

Mirzo Ulug‘bek ko‘ngli yumshab, shahzodaga yuzlandi, dilidagi iztirob aralash g‘ururni bosib:

• 
  Shahzodai juvonbaxt! — dedi sekin.— Taxtimning valiahdi sen eding. Ollo taolo faqirni o‘z rahmatiga chorlasa, bu taxtga sen o‘ltirar eding. Olloning inoyati bilan ko‘zim tirigida bu taxt senga nasib bo‘libdi, men bunga rozimen...
  

Shahzoda qo‘llarini oltin taxtning suyanchiqlariga tirab, sovuq kulimsiradi:

• 
  Balli sizga, qiblagoh! Va lekin men bu taxtni sizning ixtiyo- ringiz bilan emas, birlamchi, haq taoloning inoyati, ikkilamchi, o‘z kuch-qudratim ila qo‘lga kiritdim!
  

Mirzo Ulug‘bek lablarini qattiq qimtib:
“Burgut! — dedi ichida. — Qora burgut!”
Uning ko‘ngliga yopirilib kelgan mehr izg‘irin tekkan sham- day so‘nib, yuragi yana muzladi. U, avvalo, shahzodani o‘g‘lim deb, qolaversa, egilgan boshni qilich kesmas deb, hamiyatini bukib kel­gan edi, bu quzg‘un esa... Mirzo Ulug‘bek jismini qaqshatgan alamli tug‘yonni arang bosib:

• 
  Kuch-qudratingga inonib, — dedi, — Movarounnahr sarhadi- ga qadam qo‘ymay qiyomat-qoyim qilasenmu?
  

Shahzodaning rangi o‘chib, bejo ko‘zlari tungi alangaday yal- tillab ketdi.

• 
  Nechun qadam qo‘ymagaymen? Movarounnahr ulusi oyog‘im ostidadur!
  
• 
  Esingda bo‘lgay, bu tuproqni oyoq osti qildim, degan ne-ne fotihlar, ne-ne jahongirlar o‘tgandur. Ularning xoki qayda, tirik banda bilmaydi va lekin bu el, bu tuproq abadulabad turajakdur!