Qozoqboy yoldoshev, valijon qodirov, jalolbek yoldoshbekov

Ali Qushchi xanjarini ushlaganicha o‘rnidan sakrab turdi.

• 
  Qalandar Qarnoqiy?
  
• 
  Balli sizga, mavlono, yodingizdan chiqarmabsiz.
  
• 
  Joningda qasding bo‘lmasa, o‘rningdan jilmagaysen!
  
• 
  Qalandar Qarnoqiy birovning ixtiyori bilan yurmaydur, mav­lono. Oltin qidirib keldim bu dargohga! Shamni yoqing, mavlono!
  

Ali Qushchi xanjarini qinidan shartta sug‘urib oldi. Xayolidan: “Yoningda sheriklaring bo‘lmasa, sen bilan olishib ko‘ramen!” — degan fikr o‘tdi. O‘zini bosib:

• 
  Ne deb aljiraysen, Qalandar? — dedi. — Ilm dargohida oltin ne qilur, tentak?
  

Qalandar qorong‘ida sekin kuldi:

• 
  Bu ilm dargohida Jahongir tillalari ko‘milmishdur, mavlono!
  

Ali Qushchi nima qilishini bilmay bir zum lol bo‘lib qoldi. “Bu ju-
nunsifat devona tillaning daragini qaydin eshitdi? Uni bu yerga kim yubordi? Yonida kimlar bor?”
Qalandar qorong‘ida gumbazga o‘xshagan kulohlik boshini chayqab:

• 
  Mavlono Ali Qushchi, — dedi istehzo bilan. — Kim sizni yo‘lbars bilan olishgan sheryurak Ali Qushchi deydi! Shamni yoqing! Shoir Qalandar bu dargohga qora niyatda kelsa, boya pichoqlab tashlar edi sizni!
  

Qalandarning so‘zida jon bor: rasadxonaga bildirmasdan kirgan odam, g‘aflat uyqusida yotgan mavlononing boshini tanidan judo qili- shi hech gap emas edi.
Ali Qushchi qorong‘ida paypaslab, tokchaga o‘tdi va kecha- si o‘chib qolgan shamni yoqdi. Uning zaif shu’lasida kutubxonaning devorlaridagi zarhal naqshlar, javonlardagi kitoblarning tillakori jildlari yaltillab ketdi. Qalandar Qarnoqiy egnida quroq janda, boshida uchlik eski kuloh, devsifat qomati bilan hamon eshikni to‘sib turardi.