Qozoqboy yoldoshev, valijon qodirov, jalolbek yoldoshbekov

Dorug‘a Mironshoh qayda? Darvozada bormu?

Yo‘q, onhazratim! Dorug‘a darvozaga kelmoqdin bosh tortibdi.

Bo‘shat yo‘lni! — Mirzo Ulug‘bek shunday deb baqirdi-da, betoqat pishqirgan oq bedoviga qamchi bosdi. Achchiq qamchiga o‘rganmagan arabiy arg‘umoq osmonga sakradi-yu, shamolday uchib ketdi...

Uning tuyoqlari ostidan otilib chiqqan tosh va kesaklar har to- mon vizillab otilar, osmonda uchgan xazonlar ayovsiz savalar, lekin u hech narsani sezmas, qalbida tug‘yon urgan alam og‘riqni bosib ket­gan edi. Xayolan u hamon ko‘kka tavallo qilar, osiy bandangni kechir- gaysen, qarigan chog‘imda bu xo‘rlikni ravo ko‘rmagaysen, deb iltijo etardi.
Bog‘lar chekinib, atrof xiyol yorishdi. Sal o‘tmay, oldinda osmon bilan tutashgan dorussaltanat qo‘rg‘oni ko‘zga chalindi. Qorong‘ida qo‘rg‘onning kungurador devori shunday yuksak va mustahkam ko‘ri- nar ediki, uni hech bir kuch zabt etolmaydiganday tuyulardi.
Suvi ko‘klamdayoq qurib qolgan chuqur xandaq yonida Mirzo Ulug‘bekni yana bir guruh navkarlar qarshi oldi. Ular orasida
shahzoda Abdulaziz bilan jiyanlari Abdulla va Abu Said Mirzo ham bor edi. Uchala shahzoda ham asabiy holatda u yoqdan-bu yoqqa ot o‘ynatib yurishar edi. Mirzo Ulug‘bek shahzodalarga e’tibor ber- may, chuqur xandaqdan ot choptirib o‘tib, do‘nglikdagi darvoza oldi- da to‘xtadi.
Otini niqtab borib, qilichi bilan darvozani “shaq-shaq” urgan edi, tepadagi minoradan:

• 
  Bu kim? — degan ovoz eshitildi.
  
• 
  Bu men! — dedi Mirzo Ulug‘bek, yana qoni qaynab. — Sohibi toj Mirzo Ulug‘bek Ko‘ragoniy!
  
• 
  “Darvozai ohanin” namozi asrdan so‘ng shoh-u gado — bar- chaga yopiqdir!
  
•