«turon-iqbol»

Ilk qadam
HAR YOMG‘IR YOQQANDA…
Yigit bir necha yil oldin yo‘qotgan, ming axtarib hech qa-
yerdan topolmagan kundaligini kutilmaganda topib olib, yolg‘iz 
varaqlab o‘tirardi. U kundaligiga oxirgi marta yozgan kunini 
eslab, uzoq xayolga toldi. 
“16.03.2015
Har yomg‘ir yoqqanda siz esimga tushasiz. Ikki qo‘lingiz 
cho‘ntagingizda, ohista qadam bosishingiz, o‘ychan nigohlarin-
giz. Qulog‘ingizda naushnik, hech narsa eshitmaysiz, bilmadim 
qanday qo‘shiq tinglayotgan ekansiz. Chaqiraman, ovozim chiq-
maydi. Ismingizni aytib chaqirgim keladi, ammo uni bilmayman 
ham. Bilganimda ham chaqirmasdim, chunki qayrilib qarashin-
gizdan meni ahvolimni ko‘rishingizdan qo‘rqaman”.
Nihoyat, chalkash xayollarini quvish uchun qo‘liga ruchka 
oldi va necha yillardan buyon ochilmagan sahifalarga qaltiroq 
qo‘llari bilan yoza boshladi.
“28.03.2019
Siz yomg‘irni yaxshi ko‘rardingiz, har yomg‘ir yoqqanda 
sayrga chiqardingiz. Bir o‘zingiz yolg‘iz. Men yoningizga borol-
masdim. Keyin siz ko‘rinmay qo‘ydingiz, yomg‘ir yoqsa-da, 
quyosh charaqlasa-da.
To‘g‘ri, bu voqealarga ko‘p yillar bo‘ldi. Ammo ne qilayki, 
har yomg‘ir yoqqanda...” qolganini yozolmadi. Yolg‘iz sirdoshi 
kundaligini yopdi.
Deraza oynasiga urilayotgan yomg‘ir tomchilarining ovozi 
unga qadrdon, yoqimli edi. Sekingina o‘zining butun orzulari-
ning to‘g‘anog‘i bo‘lgan aravachasini surib borib, derazani och-
di. Yomg‘irli, toza havodan o‘pkasini to‘ldirib nafas oldi.
Dada dema, uyat bo‘ladi!
Oilaning boshiga tushgan hamma kulfatlarning sababchi-
si deb qaraladigan qizaloqning tili “dada, dada” deya chiqdi. 
Qizi ning sharmisorligidan adoyi tamom bo‘lgan ona nabirasining 
og‘ziga sekingina barmog‘ini bosdi, 

---

67