Lev nikolayeviÇ tolstoy insan neyle yaşAR? Rusça Aslından Çeviren

44
XI
Semyon ve Matryona yanlarında kimin yaşadı
-
ğını, kimi giydirdiklerini ve kimin karnını doyurduk
-
larını anlamışlardı, korkudan ve sevinçten ağlamaya 
başladılar.
Melek şöyle devam etti:
-Tarlada yalnız ve çıplaktım. Önceleri insani 
ihtiyaçları, soğuğu ve açlığı bilmezdim, insan hâli
-
ne gelince acıktım, soğuktan donmuştum ve ne ya
-
pacağımı bilmiyordum. O tarlada bir şapel gördüm, 
Tanrı için yapılan bu şapelde barınabileceğimi ümit 
ederek oraya gittim. Şapelin kapısı kilitliydi, içe
-
ri giremedim. Ve rüzgârdan korunmak için şapelin 
arkasına oturdum. Akşam oldu, epey acıkmıştım, 
kaskatı kesilmiştim ve hiç dermanım kalmamıştı. 
Birden yoldan bir adamın geçtiğini işittim, elinde bir 
çift çizme vardı ve kendi kendine konuşuyordu. İn
-
san hâline geldiğimden bu yana ilk kez bir ölümlüye 
rastlıyordum, yüzü bana korkunç gelince de hemen 
başımı çevirdim. Adam kendi kendine konuşuyor, 
kışın şiddetli soğuklarda ne giyeceğini, karısının ve 
çocuklarının karnını nasıl doyuracağını düşünüyor
-
du. İçimden: “Soğuktan ve açlıktan ölmek üzereyim, 
ama bu adam da kendisinin ve karısının ne giyece
-
ğini, nasıl geçineceklerini düşünüyor. O bana yardım 
edemez.” dedim. Adam beni gördü, kaşlarını çattı, 
yüzü daha da korkunç bir hâl aldı ve şapelin önün
-
den yürüyüp geçti. Umudumu kesmiştim. Birden 

---

İnsan Neyle Yaşar?
45
geri geldiğini duydum. Başımı kaldırıp baktığımda 
aynı adamı tanıyamadım. Az önce yüzünde ölümü 
görmüştüm. Ama sonra birden canlandı, yüzünde 
Tanrı’yı gördüm. Yanıma gelip beni giydirdi ve evine 
götürdü. Eve vardığımızda bizi bir kadın karşıladı. 
Kadın adamdan daha korkunçtu, konuşmaya başla
-
yınca ağzından ölüm kokusu yayılıyordu, o pis ko
-
kudan nefes alamadım. Beni dışarıya, soğuğa atmak 
istiyordu, Beni dışarıya atarsa öleceğimi biliyordum. 
Kocası ona Tanrı’yı hatırlatınca kadın birden değiş
-
ti ve bize yiyecek bir şeyler hazırladı, bana bakınca 
ben de ona baktım, artık kadına ölüm hükmetmiyor
-
du, hayat gelmişti, onda Tanrı’yı gördüm.
Tanrı’nın ilk emrini hatırladım: “İnsan içinde 
ne barındırır?” İnsanın içinde sevgi barındırdığını 
öğrendim. Tanrı’nın öğrenmemi istediği ilk hakikati 
göstermiş olmasına sevinmiştim ve ilk kez bu yüz
-
den gülümsedim. Fakat henüz her şeyi öğrenmemiş
-
tim. İnsana ne bahşedilmediğini ve insanın neyle ya
-
şadığını bilmiyordum.
Böylece sizinle birlikte yaşamaya başladım ve 
aradan bir yıl geçti. Bir gün bir adam şekli bozulma
-
dan ve dikişleri sökülmeden bir yıl dayanacak çizme 
sipariş etmeye geldi. Ona bakınca birden omuzları
-
nın arkasında arkadaşımı, ölüm meleğini, gördüm. 
O meleği benden başka kimse görmedi, ama ben 
onu tanıyordum ve akşam olmadan adamın ruhunu 
alacağını biliyordum. Ve kendi kendime düşündüm: 

---

Lev Nikolayeviç Tolstoy
46
“Adam bir yıllık hazırlık yapıyor ama akşam olma
-
dan öleceğinden haberi yok.” İşte o zaman Tanrı’nın 
diğer emrini hatırladım: “İnsana ne bahşedilmediği
-
ni öğren.”
İnsanın içinde ne barındırdığını öğrenmiştim. O 
zaman da insana neyin bahşedilmediğini öğrendim. 
İnsanlara kendi ihtiyaçlarının ne olduğu bilgisi bah
-
şedilmemiştir. İşte o zaman ikinci kez gülümsedim. 
Melek arkadaşımı gördüğüme ve Tanrı’nın bana di
-
ğer hakikatini göstermiş olmasına çok sevinmiştim.
Ama hâlâ her şeyi bilmiyordum. İnsanın ney
-
le yaşadığını henüz öğrenmemiştim. Sizinle yaşa
-
maya devam ederken Tanrı’nın bana son hakikati
-
ni göstereceği zamanı bekledim. Buradaki altıncı 
yılımda o kadınla birlikte ikiz kızlar geldi, kızları 
hemen tanıdım ve nasıl hayatta kaldıklarını öğren
-
dim. Öğrenince de kendi kendime şöyle düşündüm: 
“Anneleri çocukları için bana yalvardığı zaman ona 
inanmış; çocuklar babasız, annesiz yaşayamaz san
-
mıştım, oysa yabancı bir kadın onları emzirip büyüt
-
müş. Kadının öz çocukları olmayan bu kızlara duy
-
duğu sevgiyi ve onlar için gözyaşı döktüğünü görünce 
kadında Tanrı’nın varlığını gördüm ve insanın neyle 
yaşadığını anladım. Tanrı’nın bana son hakikatini de 
gösterdiğini ve böylece beni affettiğini anlayınca da 
üçüncü kez gülümsedim.

---

İnsan Neyle Yaşar?