Май ойининг йигирма учинчи куни
Военкомат дегани қассобхонадек гап. Қайси молни қачон сўяди, қандоқ сўяди — қассобнинг
иши. Дўхтирлари ҳам баайни мол дўхтири!
Болаларни трусичан қилиб қўяди-да, худди молнинг қанча тош босишини чамалагандек,
тортиб кўради. Кейин бўйингни ўлчайди. Бошингни, белингни, оёғингни... Турнақатор турасан.
Бир томонда дўхтирлар. Бир томонда ярим яланғоч «призивник»лар.
Энди сенлар одам эмас, ҳамманг бир хилда «призивник»сан.
Қулоқсолиб турсанг, антиқа савол-жавобларни эшитасан...
— Шикоятинг борми?
— Бор. Бошим оғрийди. Кечалари ухламай чиқаман, дўхтир!
— Менинг бошим ёрилиб кетай деяпти! Ўт! Яроқли!
— Сен нима дейсан?
— Жигарим касал. Сариқ бўлганман...
— Қачон?
— Уч йил аввал.
— Мен яқинда гепатит бўлиб, госпиталдан чиқдим. Яроқли!
Следуюший!
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
www.ziyouz.com kutubxonasi
39
— Бир касалим бору... айтишга уялиб турибман, дўхтир...
— Гапиравер! Бу ер сенга хотинлар монастири эмас.
— Шу... кечаси... тагимни ҳўллаб чиқадиган одатим бор. Болалигимдан бери шу... Ҳеч
тузалмаяпти.
— Зарари йўқ! Мен кун ора «каттасини» қилиб чиқаман. Ўт! Яроқли! Сен-чи! Сен нима
дейсан?
— Тутқаноғим бор, дўхтир. Рост айтяпман. Ишонмасангиз, госпиталга ётқизиб текшириб
кўринг.
— Шуям касал бўпти-ю! Мен кеча жиннихонадан қочиб чиқдим. Следуюший!
...Қараб туриб ҳам кулгинг келади, ҳам йиғлагинг. Булар-гаям осонмас. Ҳамма жойда план
бор. Пахта плани, пилла плани, газлама плани... Военкоматники—одам плани! Бажариш
керакми ахир? Европа томонларда хотинлар кам туғадиган бўлиб қолган. Бундан чиқци, Ватан
ҳимоячиларинингўрнини ўрта Осиёлик болалар билан тўлдириш керак! План — қонун дегани!
Бажармай кўрсин-чи?
— Шикоятинг борми?
— Йўқ!
Дўхтир қалин гардишли кўзойнаги устидан менга олайиб қаради.
— Ҳеч касал бўлмаганмисан?
— Йўқ!
— Маладес! Спорт билан шуғулланасанми?
— Ҳа!
— Қайси тури билан?
— Каратэ. Сариқ белбоғим бор.
— Маладес. Ўт!
Каталақдек хонага кирдим. Бояги «беморлар» тағин сўроққа тутилди.
— Ҳунаринг борми?
— Йўқ.
— Ўқийсанми?
— Ҳа!
— Нечанчи курсдасан?
— Биринчи.
— Сен-чи?
— Иккинчи.
— Имтиҳонларингни топширганмисан?
— Йўқ, ўртоқ капитан. Битта қарзим бор.
— Меники иккита. Навбат менга келди.
— Ҳунаринг борми?
— Шўпирман. Курсни битирганман.
— Ўқийсанми?
— Ўқийман.
— Нечанчи курс?
— Биринчи.
— Имтиҳонларни топширганмисан?
— Топширганман.
Ранги заҳил капитан ҳужжатларим солинган папканинг тепасига қизил қалам билан йўғон
қилиб «А — 20» деб езди.
Индамай турган эдим, тушунтирди:
— Боравер, бир ҳафтада повуска оласан.
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
Do'stlaringiz bilan baham: |