Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
111
chaqirtirmadi, iskovich it uyini hidlamadi. U «shuncha boylikni qaerdan to‘plagan 
edingiz» degan savoldan cho‘chidi. 
Yillarning beshafqat panjalari sochlarini oqqa bo‘yab, ko‘zlari atrofiga ajin torta boshladi. 
«Feodalizm sarqitlariga qarshi kurashayotgan» el og‘asi «yangi rahbar kadrlar» bilan 
band edi. 
Ayol erini dafn etgach, yolg‘izlik degan dardning nima ekanini totib ko‘rdi. Kechalari 
qo‘rqadigan bo‘ldi. Bu azoblardan qochish uchun xizmat safariga ko‘p chiqa boshladi. Bu 
harakat «ishga sidqidildan berilish», deb baholandi. 
Zohidning omadi bor ekan. Ayol safardan qaytganida uni uchratdi. Zohid bu voqealardan 
bexabar, ammo onalik tuyg‘usidan mahrum ayollar u uchun yangilik emasdi. Jinoyat 
qidiruv bo‘limida xizmat qilib yurganida aksar o‘g‘ri bolalarning onalari shunday edi. 
Biroq, ro‘parada qoshlarini chimirib o‘tirgan chiroyli ayol ulardan farq qiladi. O‘g‘ri 
bolalarning onalari arog‘ini ham yashirmay ichardi, fahsh ishlarini ham ochiqchasiga 
qilardi. «Uyat emasmi?» deyilguday bo‘lsa, «Badan meniki, istagan odamga, istagan 
pulga sotaman, nima ishing bor!» deb dangalini aytib qo‘ya qolishardi. 
Jalolshilimshiqning onasi esa o‘zini farishtaday pokiza qilib ko‘rsatadi. «Pokizalik, 
odamiylikning yuksak normalari» haqida ma’ruzalar qiladi. Odamlar ma’ruzalarini 
eshitib, qarsaklar chaladilar... 
— Qaerdan qidirishingizni bilmasmidingiz? 
— Menga qarang, uka, bunaqa ilmoqli savollarni boshqa odamlarga tashlang. Sizga 
ruxsat, — ayol shunday deb o‘rnidan turdi. 
— O‘g‘lingiz... Jalol Komilov ikki kun avval o‘ldirilgan... vahshiylarcha o‘ldirilgan, — dedi 
Zohid, keyingi gapiga ataylab urg‘u berib. 
Bu gap ayolning onalik tuyg‘usini qitiqlab uyg‘otdi. Biroq kul ostidagi cho‘g‘ alanga 
olmadi. Chunki ayol yuksak madaniyat sohibasi edi. Bu gapdan dahshatga tushmadi, 
uvvos tortib yig‘lab yubormadi. Indamay burildi-da, katta xona tomon yurdi. Qiya ochilib 
qolgan eshikdan cho‘g‘dek qizil gilamning, oltin rangli mato qoplangan divanning bir 
cheti ko‘rindi. Ichkarida gugurt chaqildi — Ayol sigaret tutatdi. Yuksak madaniyatli ayol 
Zohidda nafrat uyg‘otdi. U chiqib ketaversa ham bo‘lardi, ammo ko‘ngilga bir shumlik 
oralab, ayolning chiqishini kutdi. Ayol hayallamadi, qo‘lida tutayotgan sigareti bilan 
chiqdi: 
— Kim o‘ldiribdi, ushladinglarmi? — dedi titroq ovozda. U dardga berilgan holda ham 
hokimalik minorasidan pastga tushmagan edi. 
Zohid savolga javob bermay, cho‘ntagidan surat chiqarib Ayolga berdi. Ayol daraxtga 
osib qo‘yilgan yalang‘och murdani tanidi. Shu nafasda yuksak madaniyat chekindi, 
hokimalik minorasidan tushib, oddiy ayolga aylandi — ko‘z oldi qorong‘ilashdi. Zohid 
behush ayolni ko‘tarib, hashamatli xonaga kirdi. Uni divanga yotqizib, oshxonadan suv 
olib chiqib yuziga sepdi. Ayol seskanib, ko‘zini ochdi. Zohidga uzoq tikildi-da: 
— Berahm ekansan, — dedi pichirlab. Keyin buyurdi. — 33-19-23 ga telefon qil, tez 
yordam yetib kelsin. 
Zohid «bu madaniyat sohibasi yana o‘lib qolmasin», deb aytganini bajo qildi. «Tez 
yordam» Zohidni hayratga solib, tezlik bilan yetib keldi. Oq xalatli to‘rt ayol birdaniga 
kirib kelib, gap-so‘zsiz tez ishga kirishib ketishdi. Zohid ularning harakatlarini kuzatib, 
bu uyga tez-tez kelib turishlarini angladi. Birpasning o‘zida yurak urishi tasmaga 
tushirildi. Emlandi... «Shunaqa imtiyozlar borligi uchun ham odamlar mansab 
talashishadi-da», deb o‘yladi Zohid. 
— Bir oz charchabsiz, o‘tib ketadi, — dedi do‘xtir xotin. 
— O‘tib ketishi qiyin. Bu safar yomon keldi. Hushimdan ketib qoldim. Statsionarga 
yotmasam bo‘lmaydi. 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik