С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

мумкин бўлсин?! Мен билан Арбоб Камол орасида бўлган воқеалар-
ни унутдингми? Агар менинг қўлимда Фарғонада ишлаб олиб
келган бир тўп чит, бир рўмол ва бир жуфт кавушим бўлмаса
эди, мен яна Арбоб Камол қуллиғига тушар ва умрим бўйича
ўлмас овқат билан ишламакка мажбур бўлар эдим.
Кампир таслим бўлаёзган эди.
— Ундай ўлса нима қилмоқчисан? Менинг эсимга-ку, ҳеч бир
чора келмайди,— деб ишнинг иложини Одинанинг ўзига ҳавола
қилди.
Одина яна кампирнинг нозик ерига тўқинди:
— Менга қолса, тўйсиз, жимгина никоҳ қилишдан яхши чора
йўқ, — деди.
Ойшабиби:
— Бу бўлмағур1, кулгили бир иш. Бундан бошқа бирон илож
топ,— деб Одинанинг асли мақсадига яқинлашди.
Одина ҳам:
— Бу иш учун бирдан-бир илож тагин Фарғонага бориш, иш-
лаб, бир оз мол-ашё топиб келишдир,— деб муддаосини очиб солди.
Кампир тағин қизишди, тағин ўйлади, тағин ёлғизлик ва
кимсасизлик кунларини эслаб йиғлади, жавради. Лекин шундан
бошқа чора топа олмагандан кейин ўзи ва Гулбибини бирга олиб
кетиш шарти билан Одинанинг Фарғона сафарига розилигини бил-
дирди.
Ойшабибининг бу шарти Одина фикрига ҳам жуда мос келди.
Бу мушкулни шундай қулайлик билан осон қилув учун ўзининг бо-
шига шундай содда фикрнинг келмаганлигига таажжуб қилар эди.
Одина сафар ҳозирлигига киришди. Унинг сафар ҳозирлиги
ҳам эшагини парвариш қилмоқ ва уни бир оз семиртирмакдан
иборат эди. Эшак семириб, бир оз кучга киргандан кейин икки
хотинни навбат билан дам-бадам эшакка миндирар, ўзи бўлса
пиёда бўлиб йўлга чиқар эди. Лекин гўзал бир ёш қизни карвон-
сиз, йўлдошсиз узоқ йўлга олиб чиқиш хатарли эди. Шунинг учун
ўзининг жонкуяр дўсти Сангинга бориб, шу тўғрида у билан масла-