Тилшунослик назарияси

 
Александр Афанасьевич Потебня 
Россияда тилшуносликдаги психологизм оқимининг энг кўзга кўринган йирик вакили 
рус ва украин филологи А.А.Потебнядир (1835 - 1891).
А.А.Потебня рус, украин ва жаҳон тилшунослиги фанининг буюк вакили бўлиб, славян 
ва болтиқ тилларининг машҳур тадқиқотчиси ҳисобланади. Унинг бутун ҳаёти ва илмий 
фаолияти Харъков университети билан боғлиқдир. 
1856 йилда Харъков университетининг тарих – филология факультетини битирган 
А.А.Потебня университетда қолдирилади ва 1860 йилда «Славян халқ поэзиясидаги баъзи 
белгилар (символлар) ҳақида» мавзусидаги магистрлик диссертациясини ёқлайди. 
У 1863 йилда ушбу университетнинг доценти унвонига сазовор бўлади. 1856 йилда 
Москва археология жамиятининг ҳақиқий аъзолигига ўтади, 1875 йилда университет 
профессори бўлади ва шу йили Россия фанлар академиясининг мухбир аъзолигига 
сайланади. 
А.А.Потебня илмий фаолияти давомида тилшуносликнинг умумфалсафий масалалари, 
умумий тилшунослик, синтаксис, семантика, этимология, фонетика, диалектология, адабиёт 
назарияси, фольклор, этнография ва бошқа муаммолар билан шуғулланиб, қатор жиддий 
асарлар яратди. 
А.А.Потебнянинг энг муҳим асарлари «Фикр ва тил» (1862) ҳамда ИВ томдан иборат 
«Рус грамматикасидан лавҳалар»дир (1874). 
А.А.Потебня илмий фаолиятининг дастлабки даврлариданоқ кенг қамровли тилшунос 
сифатида кўринди. У биринчилардан бўлиб, А.Шлейхер таълимотига – унинг биологизми ва 
ҳинд – Европа тиллари тараққиётининг икки даври (ривожланиш ва инқироз даври) ҳақидаги 
нотўғри назарияларга қарши чиқди. 
А.А.Потебня тилни халқнинг ижоди, маҳсули деб ҳисоблайди. У тил ўзининг объектив 
қонунларига эгалигини такидлаб, тил ҳодисаларини тил системасининг ўзи орқали, ўзи 
билан боғлаб тушунтиришга ҳаракат қилди. Аниқроғи, А.А.Потебня таълимотидаги бош ғоя 
тил фактларини, ҳодисаларини системада ва тарихий жараёнда ўрганиш бўлди. У тил 
ҳодисаларининг изоҳини, сабабини психологиядан эмас, балки тилнинг ўзидан қидирди. 
Чунки А.А.Потебня учун тил доимий фаолиятдир. Демак, тил доимий фаолият, жараён экан, 
унда лисоний ҳодисаларнинг, янгиликларнинг, ўзгаришларнинг тўхтовсиз равишда бўлиб 
туриши табиий, мантиқий бир ҳолдир. Чунки тил эгаси бўлган жамият доимо тараққиётда, 
ривожланишда, «ўсишда»дир. 
А.А.Потебня фикрича, сўзловчи ва тингловчи ўртасидаги умумийлик ҳар икковининг 
ҳам айнан бир халққа, бир миллатга тегишлилиги билан белгиланади. 
У тил ва тафаккур муносабатига тўхталар экан, фикрнинг ҳосил бўлиши ва ўзининг 
ифодасини топиши, воқеликка айланиши фақат тил ёрдамида, тил материалида юз беришини 
кўрсатади. Шунингдек, у тилнинг фақат тафаккур – фикрлаш жараёни билангина эмас, балки 
умуман инсон психикаси билан боғлиқлигини қайд этади. 
У тилларни қиёсий – тарихий текшириш билан бевосита шуғулланмаган бўлса-да, аммо 
айни тадқиқот методини юқори баҳолайди. 
А.А.Потебнянинг грамматикадаги мазмун ва шаклнинг ўзаро таъсири ва мураккаб 
муносабатини очиб бериш билан боғлиқ грамматик таълимоти рус тилшунослиги фанининг 
қўлга киритган катта ютуғи бўлди. 

---

48 
А.А.Потебня таълимотининг муҳимлиги шундаки, тилдаги форма бу фақат 
ифодаловчигина эмас, балки ифодаланувчи ҳамдир. Бунда икки турдагии реал (мустақил – 
лексик Р.Р) ва формал маънолар назарда тутилади. 
А.А.Потебня сўзнинг реал (ёки мустақил) маъносида икки турдаги, икки хил маънони – 
яқиндаги маънони ва узоқдаги маънони ажратади.
Яқиндаги маъно бу тилга оид бўлиб, изоҳли луғатларда қайд этиладиган маъно. Аниғи, 
ушбу маъно сўзловчи учун ҳам, тингловчи учун ҳам – барча учун умумий, тушунарли – 
халқчил бўлган маънодир, реал, объектив маънодир. Шунга кўра ўзаро фикр 
алмашувчиларда бир-бирини ўзаро тушуниш, англаш жараёни юз беради. 
Узоқдаги маъно эса тилга оид бўлмай, балки муайян мутахассисликка тегишли бўлиб, 
махсус терминологик ва предмет (энциклопедик) луғатда берилади. Аниғи, ушбу маъно 
индивидуал ­ «шахсий» бўлиб, хусусийлиги билан – халқчил эмаслиги билан, барча учун бир 
хилда тушунарли бўлмаслиги – субъективлиги билан ажралиб туради. 
Сўз масаласи, тил ва тафаккур муносабати масаласи каби, А.А.Потебня таълимотининг 
бош ғояси ҳисобланади, унинг асарларида марказий ўринни эгаллайди. 
Ҳар қандай сўз уч элементдани товушдан, тушунчадан ва маънодан ташкил топади. Сўз 
товушсиз бўлиши мумкин эмас. Сўздаги товуш, -дейди А.А.Потебня, белги эмас, балки 
белгининг қобиғи ёки унинг формаси (шакли)дир, белгининг белгисидир. Сўз фақат 
товушлар бирлиги бўлмай, айни вақтда у тушунча ва маъно бирлигидан ҳам иборатдир. 
Сўзда товушдан ташқари яна сўзнинг ички формасини ташувчи, ифодаловчи маънонинг 
белгиси ҳам мавжуд. Маънонинг белгиси символ (рамз) бўлиб, сўзларни системага 
айлантирадики, у фикр ва маънони шакллантириш ва узатиш қобилятига эга бўлади, аммо 
сўзнинг мазмунини ҳосил қилмайди. 
А.А.Потебня сўзнинг ҳақиқий ҳаёти нутқда амалга ошишини, сўзнинг маъноси эса 
фақат нутқда реаллашишини таькидлайди ва сўзнинг нутқда ҳар гал турлича маъно 
ифодалашини қайд этади. 
А.А.Потебня фикрича, инсон фикри мазмунига кўра ё образ ёки тушунчадир. Фақат сўз 
фикр тараққиётининг воситаси, образни тушунчага ўзгартириш воситаси бўлиб хизмат 
қилади. 
А.А.Потебня сўз ҳақида – сўзнинг ички формаси ҳақида фикр юритар экан, унинг учун 
ички форма, даставвал, сўзнинг энг муҳим хусусиятларидан бири сифатида ҳар қандай сўзни 
тушуниш учун имкон яратади. Шунга кўра ички форма сўзнинг «этимологик маъноси» ёки 
«сўзнинг энг яқин этимологик маъноси» сифатида қаралади. 
Умуман, А.А.Потебня, ҳар бир сўзда ташқи формани, яъни қисмларга ажралувчи, 
бўлакланувчи товушни ва ички формани – маънони фарқлайди. 
Хуллас, А.А.Потебня ўзининг лисоний қарашларида, таълимотида тилшунослик 
фанининг мураккаб ва муҳим масалалари ҳақида чуқур фикр юритиб, тилшуносликдаги 
психологизм оқимининг вакилларидан фарқли ҳолда тил ва тафаккурни ўзаро боғлиқ ҳолда 
олади, уларнинг бирини иккинчисидан ажратмайди. Айни вақтда мантиқий ва лисоний 
категорияларнинг ҳам ўзига хослигини таъкидлайди.