Олабўжи романдан катта хикоя

бўлди, холос. 
– Ултон ака-а! 
Ултон Ашимнинг овозини эшитиб, ёнғоқ ёнидан қаради. Балиқчи 
сувдан чиқмоқда, ҳовучида балиқ бор эди. Табиатшунос илдамлаб 
пастга тушди. Ашим тошлоққа қадам қўйиши билан кафтини сал очиб, 
ўлжани кўрсатди. 
– Бу қандай балиқ?' 
– Шошма, қисма! – Ултон балиққа тикилди: кафтда сулайибгина 
ётган ялтироқ, оқ-оқ холлари бор сув махлуқи – фарел эди. 
– Хонбалиқ! – эркин-чуқур нафас олиб деди Ултон. – От сувга! От, 
яйрасин! Айланиб кетай мундан!.. Секи-ин. Энкай! Энди қўйвор! Балли. 
Дафъатан унинг шодлиги чексиз, айтиш мумкинки, аллақачон 
ўлиб кетган жигаргўшасини омон кўргандек эди: ахир, кўпдан буён 
қармоғига бундай балиқ илинмаганди! 
Лекин биларди: бу балиқ тошқин сойнинг юқори оқимларида – 
совуқ ирмоқларида бор. 
Хайрият! 
Бу ердаки учради, демак, у кўпайган. Бироқ, жуда беҳол 
кўриндими? 
– Ҳозир сизни дуо қиляпти, ака, – деди Ашим. 
– Кафтингни очганда, типирчиламади-я? 
– Қармоқдаям жимгина ётган экан, тақдирга тан бергандай, – деди 
Ашим ҳам ҳайратланиб. 
– Касал! – хитоб қилди Ултон ва бирдан... ўзи истаб-соғиниб келиб 
яшаётгани, табиийлигини бир қадар сақлаб қолгани бу Оқсуву тоғ 

---

100 
булоқлари умуман, Олатоғ табиатида қандайдир ўзгаришлар 
бўлаётганини бир ваҳима билан ҳис этди: Кўкмайдон-ку, расво бўлган!.. 
У чўққига олиб чиқадиган бетон йўл (ҳарбий йўл) минг-минглаб 
арчаларнинг бошига етган: демак, талай булоқлар қуриган... Умуман, 
тоғда арча кесилиши авж олган... 
Ултон 
дарҳол 
тоққа 
чиқишга 
қарор 
қилди: