Олабўжи романдан катта хикоя

қўйди. 
Ашим қирғоққа тирмашди. Чойнакни олиб Ултонга кўрсатди-да, 
нарига – сўқмоққа тушди: чопиб кетди. 
Ултон гангиб турарди. Сув шовуллайди. Шабада эсади. Йигит 
қандайдир сирли сасларни илғайдигандек, донг қотиб тураркан, бирдан 
хўрсиниб юборди: “Эй, нима бу? Соғ бошимга оғриқ сотиб олдим-ку?.. 
Лекин ҳаммаси табиий: Тўқлибой аканинг чақиришиям, у ерда Баҳор 
билан... 
Баҳорнинг Набига айтиб қўйгани... 
Бу ерга келиш... 
...Кетиши...” 
У яна ёнғоқ остига чиқди. Пиёлада қолган ичимликни ҳам ютиб, 
букри “курси”га ўтирди. Ва... сўқмоқ адоғидан гангир-гунгир қилиб 
келишаётган шляпали кишиларни кўрди. Улар – Зокир Ўринов билан 
Ўзоқ Тўлаганов эди. 
 
 
 
 
 
24 
Зокир Ўринов қирғий ини бор дўлана тагидан ўтаркан, шляпасини 
олди-ю, Ултонга кўзи тушиб, “Ана холос!” дегандай қўлларини ёзди. 
Ўзоқ Тўлаганов унинг ёнига чиқиб, иршайди. Ултон қовоғиии солди: 
“Мунча хурсанд булар? Ё бу шишани кўриб...” Агар Баҳор ҳақида сўз 
очилса-ю қитмирона гаплар қилинса, дарҳол қайтариб ташлашни 

---

102 
дилига тугиб, ўрнидан турди. 
– Келинглар! 
– Ҳо-о, шампанский! – дастурхонга тикилиб хитоб этди Зокир 
Ўринов. 
– Шунақа, – деди Ултон. – Биз ҳам бир ичайлик дедик-да, домла. 
– Прогресс бо-ор... Меҳмонларни жўнатвордингизми? 
– Ҳа. У киши отпускага чиқмаган. 
– Ҳа-ҳа-ҳа. 
– Келинг, Ўзоқ ака... Мунча, хурсандмисиз дейман, домла”. 
Янгилик борми? 
– Бўлган-да қандоқ! – Зокир Ўринов тағин ичганми – кўзлари 
митти лампочкага ўхшарди. – Бизниям шампанга шерик қилсангиз,