Олабўжи романдан катта хикоя

баъзан... 
– Фожеий шахс. А, энанг ҳаётми? 
– Бе-е, аллақачон ўлиб кетган. 
– Ҳа-а, қийин экан... 
Ашим ўрнидан туриб сойга қаради-ю: 
– Қармоқ кўринмаяпти! – деди. – Зўридан илинганга ўхшайди.
– Чоп, чоп! 
Ашим ҳалпиллаб пастга эниб кетди. 
Ултон кўйлагининг тугмаларини ечиб, кўксини сийпаркан, 
йигитчанинг сўзлари ўзига унча таъсир этмагани, илло, ҳалигидай 
тақдирлар ҳақида кўп эшитиб “эти қотиб” кетганини кўнглида қайд 
этар (зеро бу борада чуқурроқ ўйласа, қуюшқондан чиқишини, яъни 
мавжуд тузумнинг асоси нақадар жоҳиллигу шафқатсизликка 
қурилгани, бу ҳол одамлар тафаккурининг бузилиши, анъанаю 
қаноатлар ҳамда қадриятлар барбод этилгани туфайли бугунги кунда 
ҳам анави “жоҳил чолидан беш баттар махлуқлар чиқаётгани – 
уларнинг кўпларини кўриб юргани боис оғир изтиробларга тушиши, 
додлаб юбориши тайинлигини билар) эди. Сўнг у, яхшиси, анави... ўша 
ҳақида ўйлаш, бу йўриғда ўзи учун сирли туюлган нуқталар ҳақида хаёл 
суришни ўзига уқтирди: ҳа, ўша қизиқ. 
 
 
 
 
 
23 
Ултон пиёлани ярим қилди-ю: “Шундан бир шиша олиб бораман!” 
–деб ўйлади, кейин Баҳор... ўзини қандай қабул этиши, ичиш-ичмаслиги 
бош қотиришга арзимас масала бўлиб туюлди: ахир, ўзи билан унинг 

---

97 
орасида кечадиган “гаплашиш” қай йўналишда бўлади, – бундан қатъий 
назар, гўзал қиз билан (айниқса сенга “қизиққан ва ўзи “уйи”га таклиф 
этган қиз билан) ўтиришда ичимликнинг мутлақо зиён қилмаслиги унга 
маълум эди. 
(Тўғри, у киборда бундан зўр ичимликлар ҳам бўлиши мумкин! 
Ҳа-ҳа, кўриниб турибди. Айтмоқчи, Наби ҳам бекорга икки бармоғида