Олабўжи романдан катта хикоя

онаси ва Эргаш чўлиқлар сурувларни ҳайдаб Оқсувга энганларида, 
ўзларининг сигир билан ғунажинига ёриб-ёриб бериларди бу олмалар... 
Ултон ариққа етганида, Набининг сўқмоққа ёндошиб ётган ўрик 
шохларига чирмашиб кетган бодрингдан тераётганини кўрди. 
– Ҳе, бўйингдан! – деди. 
– Домилла, ҳамма нарсангиз ёввойи бўп кетган-а! – деб тўнғиллади 
Наби. Кейин бошини кўтарди. – Қаерда ўтирамиз? Яна уйга кирамизми? 
Ултон бирдан орқасига бурилди. 
– Ҳў, ёнғоқ тагига боравер! — У ерда онда-сонда тушиб ўтирадиган 
жойи бор: қирғоқ лабида ўсган қари ёнғоқнинг турли шароитлар 
туфайли тупроғи қочиб юзага чиқиб қолган букри-қийшиқ йўғон 
томирларида ўтиришни тасаввур этибоқ, шод бўлиб кетди. – Ҳо-озир 

---

70 
кўрпачаям опчиқаман! 
Баҳорой зинапоядан бир-бир босиб тушмоқда, кўзларида қора 
кўзойнак... бор эди. Ултоннинг баттар завқи келиб, шу билан бирга 
кўзойнак туфайлими, қизнинг энди иморатдан ҳам жуда йироқ, унга ёт 
эканини ҳис этгани ҳолда тилига келган гапни қайтармади: 
– Қалай бу кошонамиз? 
Баҳор жилмайиб, бошмалдоғини гаж қилиб кўрсатди. Ултон янада 
мамнун бўлиб, илдамлади. Аммо юрагининг туб-тубида бир ботиний 
мунг ҳам бор эди: бу иморатда яшагиси йўқ-да... 
Баҳор майдонга тушгач боз бир-икки қадам юриб, иморатга 
юзланди. 
Ултон унинг ёнида тўхтади. 
– Ничево, – деди Баҳор. – Фақат эскичароқ бўпти-да. 
– О-о! – Ултон тек қотди. – Бу эскича бўлса, анавини... нима 
дейсиз?
Қиз кўзойнагини олмай жилмайди. 
– Мен нисбатан айтаётирман-да... Лекин олдини ойнабанд 
қилсангиз бўлади. – Кейин ён-верига қаранди. — Бу ерлар гулзор бўлса,