Олабўжи романдан катта хикоя

оборилаётган кунларнинг бири – юлдузлар чарақлаган салқин тунда 
Ултон унга туйқусдан севги изҳор этган, қиз кулиб қўйган... 
...бошқа суҳбатлари ишга-илмга дахлдор бўлган холос. 
 
 
 
 
 
15 
Наби сомсани челак устида тутиб ер экан, кимгадир ўчи бор-у – 
олишни ўйлаётгандек, нари-берига ўқрайиб қараб қўяр эди. 
Баҳор эса сомсани чимдиб-чимдиб тановул қилар, афтидан энди 
унга бу хонанинг қизиғи қолмаган, шу-чунми, дам кат четида ётган 

---

66 
“Рассказы о животных”га қараб, чакалакзордан сурилиб ўтаётган 
айиққа боқиб, мийиғида билинар-билинмас жилмайиб қўйса, гоҳ тўр 
деворидаги қувраб қолган гулдасталарга чимирилиб тикилар, умуман, 
шу тобда фақир мухбирлар даврасига тушиб қолиб қандай чиқиб 
кетишни билолмай — хайрихоҳ табассум қилиб ўтирган бойвуччага 
ўхшар; айни чоғда бу даврага бежиз тушмагани, бу давра ўзига жуда 
керакли эканини ҳам яхши биладиган, шунинг учун ҳеч кимнинг дилига 
озор етказмаслик пайида ҳушёрликни ҳам йўқотмаслиги шартдек эди. 
Ултон сомсани еб бўлди-ю: 
– Эҳ, пиёла! – деб юборди. – Узр этасизлар... – У столнинг 
тортмаларини очиб қарай бошлади. – Йўқ. Обориб қўйибман! 
– Э, бечора домиллагинам! – деди Наби ва ҳужрага жон киргандек 
бўлди. 
– Мен у ёқда овқатланаман, – деди Ултон Баҳорга. – Ўша ёққа 
тушсак-чи, а? Боғ, тоза ҳаво... Кейин кулди. – Бу нима? Ялмоғизнинг 
кулбаси. 
– Нет, здесь интересно, – деди Баҳор газета четига бармоқларини 
артаркан. – Лекин, “ўша ёғи”нгизниям бир кўрсак бўларди. 
– Олға! – хитоб қилди Ултон. – Наби, кўтар буларни! Мен 
чойнакни оламан.. – Шу он ўзининг эсарлигидан эзилиб кетди: ахир,