Олабўжи романдан катта хикоя

 
 
 
 
17 
Сўқмоқнинг айрим жойларига сув тошган, шунинг учун 
кўрпачаларни кўксига босиб бораётган Ултоннинг туфлиси ботиб-ботиб 
кетар эди. Бироқ у бунга парво қилмасди: анавинга тезроқ етиб олиши 
керак... Нега тезроқ? Билмайди. 
Баҳор эса, янада эҳтиёткорлик билан йўлни териб босар, баъзан 
тўхтаб дарахт шохларига боқар ва елкасини кўтариб, чуқур-чуқур нафас 

---

73 
олар эди. 
Кўриниб турибди: унга боғ ҳам ёқаётир. 
– Шошманг! – деб қолди Ултон Баҳор сўқмоқдан чиқиб, дўлана 
остидан энгашиб ўтаркан. 
Қиз ўша табассуми ўзгармай, бурилди. 
Ултон етиб бориб, намчил ердан сакраб ўтди-да, кўрпачаларни 
қашқа йўнғичқа устига ташлаб, дўлана бутоқлари орасидаги уяни 
кўрсатди. 
– Ана! Қирғийнинг уяси! 
Баҳор ёш боладай қувнаб: 
– Hy! – деди. – Шунақа паст жойга қўядими? 
– Керак бўлса, – деб кўпирди Ултон, – мана, ерга тегай деб турган 
айригаям қўяди. Фақат у... болаларимни биров олади, деб қўрқмаса 
бўлди. Бу ерда ким тегади бунга? 
– Ҳар ҳолда... – Баҳор унинг сўзига инонмаган эса-да, эътироз 
билдирмади. Аммо “масала”га бошқа ёқдан ёндошди: – Ундай бўлса, 
нега товуқларингизни катакдан чиқармайсиз? 
– Оббо! – дея жилмайди Ултон: унга мана шундай мавзуларда 
мириқиб-тортишиб-талашиб гаплашиш ёқади-да! Ҳузур қилади. – Товуқ 
йўнғичқанинг кушандаси! Айниқса баррасининг!... Аммо лекин қирғий 
осмонда парвоз қилиб юрганда ҳам менинг товуқларим бехавотир 
донлайверади, ҳолбуки бунинг товуши эшитилганда, парранда зоти ин-
инига кириб кетади, писиб қолади. – Ултон шундай берилиб ҳикоя